Cherreads

Chapter 11 - หมากรองในเงาสะท้อน

เสียงเข็มปักผ้าดังแผ่วในตำหนักฮวาหลาน

เซียนหลันกำลังเย็บมุมผ้าปักดอกเหมยเพื่อนำไปถวายหอคัมภีร์ในเทศกาลหน้าร้อน

มือนางแม่นยำดั่งนักกลยุทธ์ที่วางหมาก แต่ใจกลับว่างเปล่า…จนกระทั่งเสียงขันทีด้านนอกเอ่ยขึ้น

“เวินซื่อจื่อ ขอลาพระราชกิจมาทักทายองค์หญิงสี่พ่ะย่ะค่ะ”

เซียนหลันชะงักปลายเข็ม

ชื่อนี้…แม้ผ่านไปนานหลายปี ก็ยังไม่เคยจางจากความทรงจำ

เวินอี้เฉิน (温奕辰)

บุตรชายคนโตของเสนาบดีกรมพิธีการ

เมื่อครั้งนางยังอยู่ในวัยเยาว์—เขาคือ “ผู้เดียว” ที่แสดงความอ่อนโยนต่อหญิงที่ทุกคนหลีกหนี

เขาคือคนที่เคยยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ยามนางร้องไห้

คือผู้ที่เคยเฝ้ารออยู่หน้าตำหนักเย็น แม้รู้ว่าไม่มีสิทธิ์เข้าไป

และเขา…ก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลยหลัง “คืนนั้น” ที่นางถูกกล่าวหาว่าลอบวางยารัชทายาท

บานประตูไม้เปิดช้า ๆ

เวินอี้เฉินในวัยหนุ่มสูงขึ้นกว่าเดิม สวมชุดผ้าไหมน้ำตาลเข้มลายเมฆทอง

ใบหน้าเรียบสงบ ดวงตาอ่อนโยนดังเดิม…แต่ลึกเกินจะอ่านออกง่าย ๆ

“เจ้าดูสงบขึ้น”

เขาเอ่ยเบา ๆ พลางยื่นพัดไม้จันทน์ปักกลอนบทหนึ่งให้

“และเจ้าก็ยังช่างจำเรื่องเก่าเหมือนเคย”

เซียนหลันรับพัด

กลอนบนพัดคือกลอนที่นางเคยเขียนเล่นเมื่อตอนอายุแปดขวบ — ถูกเย็บไว้ในสมุดที่หายไปหลังคดีปีนั้น

“แม้พัดจะหัก…ข้ายังเก็บไว้”

“เพราะบทกลอนนั้น…ไม่เคยหายจากใจ”

น้ำเสียงเขาไม่อ่อนหวาน ไม่คร่ำครวญ

แต่ตรงพอจะทำให้เซียนหลันหยุดมือชั่วขณะ

ทั้งสองเดินเคียงกันในสวน

สายลมเย็นพัดผ่านปลายผม ร่มไม้เหนือหัวปล่อยเงาเคลื่อนไปตามจังหวะแดด

“เจ้ากลับมาเงียบกว่าที่ข้าคิดไว้”

เวินอี้เฉินกล่าว

“เจ้าก็เฝ้ามองเงียบกว่าที่ข้าจำได้”

เซียนหลันย้อน

เขายิ้มบาง ๆ

“ข้าเคยเฝ้ามอง…แต่ตอนนี้ ข้าอยากเฝ้าร่วมมือ”

“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าตั้งแต่เจ้ากลับมา พวกเขาไม่สนใจหงส์บนฟ้าอีกต่อไป”

“เพราะเจ้าทำให้พวกเขาเชื่อว่า ‘หงส์ที่เคยบาดเจ็บ’ นั้น…อันตรายยิ่งกว่าหงส์ที่สง่างาม”

เซียนหลันเงียบ

เวินอี้เฉินหันมามอง

“ข้าอยากเตือน…แม้เจ้าจะชนะศึกวาจา ศึกจิตใจ ศึกบัลลังก์…แต่มีศึกหนึ่งที่ไม่ควรแพ้”

“ศึกในใจตัวเอง”

คืนนั้น ในห้องของซูเมิ่งอวี่

แสงเทียนสะท้อนดวงหน้าที่เคยมั่นใจ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยรอยกังวล

“นางมีคนหนุนหลังอีกคนแล้วงั้นหรือ?”

“และเป็น ‘เวินอี้เฉิน’…ชายที่ไม่เคยเล่นเกมกับใคร แต่กลับยอมเดินเข้าเงาของนางเอง?”

นางกำพัดแน่น ดวงตาวาวโรจน์

“หากเจ้าไม่หยุดเดินเข้าหานาง…”

“ข้าจะทำให้นาง…เดินไม่เป็นอีกเลย”

More Chapters