Cherreads

Chapter 13 - เงาลวงในภาพวาด

แสงแดดยามเช้าสาดผ่านหน้าต่างกระจกสีของหอคัมภีร์

กลิ่นหมึกจาง ๆ และเสียงพลิกหน้ากระดาษเป็นจังหวะที่สงบ จนสามารถกลบเสียงโลกภายนอกได้อย่างหมดจด

เซียนหลันนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง

เบื้องหน้าคือ “สมุดภาพวาดโบราณ” ที่หายสาบสูญไปหลายปี — เพิ่งถูกค้นพบในการซ่อมคลังตำราเก่า

บนหน้ากระดาษสีงาช้าง ซีดซีด้วยกาลเวลา มีภาพดอกเหมยแซมใบไผ่ที่ถูกวาดด้วยฝีแปรงอ่อนช้อย ทว่ามั่นคง

…และมุมล่างของภาพมีลายเซ็นคุ้นตา

“พระชายาอี้เฟย — ช่วงฤดูเหมันต์ ปีที่ห้า รัชศกเฟิงหมิง”

หัวใจเซียนหลันเต้นช้าลงอย่างประหลาด

นี่คือภาพที่นางจำได้ว่า “มารดาเคยวาดให้”

แต่วันหนึ่งมันก็หายไป…ก่อนที่มารดาจะถูกกล่าวหาว่ามีจิตใจริษยาและเสียพระชนม์ในเวลาต่อมา

“ทำไม…ภาพนี้ถึงไปอยู่ในหอคัมภีร์ฝ่ายชาย?”

“และใครเป็นคนย้ายมันไป?”

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ทำให้นางเงยหน้า

เวินอี้เฉิน เดินเข้ามาพร้อมพัดไม้จันทน์ในมือเช่นเคย

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะมาที่นี่”

เขาวางห่อผ้าเล็ก ๆ ตรงหน้านาง

เมื่อเซียนหลันคลี่ออก

สิ่งที่อยู่ข้างในคือ “สำเนาจดหมายเก่า” เขียนด้วยลายมือของมารดานาง

จ่าหน้าถึง…เจ้าเมืองแคว้นเจี้ยนหรง

“มารดาเจ้าส่งจดหมายหาทูตหญิงในแคว้นเจี้ยนหรง เพื่อขอภาพวาดแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรม”

“แต่ภาพของนาง…กลับถูกสกัดไม่ให้เผยแพร่ และถูกส่งกลับอย่างเงียบ ๆ”

เซียนหลันนิ่ง

มือสั่นน้อย ๆ ยามถือแผ่นกระดาษเก่าในมือ

“ใครกันแน่…ที่กลัวว่าภาพวาดของมารดาข้า จะถูกเห็น?”

เวินอี้เฉินตอบเบา ๆ

“บางที…ก็อาจเป็นคนที่ไม่ต้องการให้คนในวังรู้ว่า พระชายาอี้เฟยมีสายสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมกับแคว้นอื่น”

“เพราะนั่นแปลว่านางมี ‘เสียง’ มากกว่าที่ใครบางคนอยากให้มี”

เซียนหลันเงยหน้าขึ้น

จังหวะนั้นเอง น้ำตาหยดหนึ่งร่วงจากหางตาโดยไม่รู้ตัว

“ข้าไม่ได้ร้องไห้มานานแล้ว”

เวินอี้เฉินยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กให้

เป็นผืนเดียวกับที่เขาเคยให้เมื่อยังเด็ก — แม้ขาดและเก่า แต่ยังถูกรักษาไว้อย่างดี

“ถ้าเจ้าจะร้อง…”

“ก็ร้องกับข้าเถิด อย่างน้อย…ข้าจะไม่หันหลังเดินจากไป”

ค่ำวันนั้น

เจียงซินหลัว ได้รับคำเชิญจากหอคัมภีร์ให้ชมภาพโบราณที่เพิ่งค้นพบ

เมื่อเห็นภาพดอกเหมยที่เธอเคยเห็น “แขวนอยู่ในจวนของมารดา”

นางก็ชะงัก

“นี่มัน…”

“แต่…มารดาข้าบอกว่า ภาพนี้ถูกส่งจากวังหลวงเป็นของรางวัลให้ท่าน…”

มือของเจียงซินหลัวสั่น

สิ่งที่นางเคยภาคภูมิใจ กลับเป็นสิ่งที่อาจถูก “ยัดเยียด” ให้ผู้ที่เคยอยู่ข้างมารดาของเซียนหลันกลายเป็นคนผิด

ในคืนนั้น

เจียงซินหลัวมองเงาจันทร์จากระเบียง

ลมหนาวพัดชายชุดนางเบา ๆ ขณะดวงตานิ่งสงบนั้นเริ่มไหว

“ข้าถูกฝึกให้เชื่อว่า ทุกสิ่งมีเป้าหมาย…”

“แต่หากสิ่งที่ข้าเชื่อ คือกลลวง…ข้าจะยังเดินต่อในฐานะใคร?”

More Chapters