“เจ้าคิดว่าเขามาหาเจ้าเพราะความผูกพันในอดีตหรือ?”
“ผู้ชายไม่จดจำอดีตหรอก มีแต่หญิงเท่านั้นที่ลืมไม่ลง”
คำพูดของ ซูเมิ่งอวี่ จากงานเลี้ยงน้ำชาเมื่อวาน
แม้จะเอ่ยต่อหน้าผู้อื่นอย่างอ้อม ๆ
แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าหมายถึงใคร
หลังการปรากฏตัวของ เวินอี้เฉิน ในตำหนักฮวาหลานเพียงไม่กี่วัน
ข่าวลือก็เริ่มแพร่กระจาย
“องค์หญิงสี่เรียกพบคุณชายเวินในยามวิกาล”
“มีเสียงพิณแผ่วจากตำหนักแม้ยามปิดม่านไฟ”
“หรือแท้จริงนางกำลังมองหาชายที่ไร้พันธะ เพราะรัชทายาทหนานเยียนไม่เคยแสดงความชัดเจน?”
⸻
เซียนหลันรับรู้ข่าวลือทั้งหมดอย่างเงียบงัน
ขณะที่นางนั่งอ่านรายงานบ่าวประจำตำหนัก
ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์แม้แต่น้อย
มือเพียงวางชาดอกเก๊กฮวยลงเบา ๆ บนโต๊ะหยก
“ข่าวลือก็คล้ายหญ้าแห้ง”
“ถ้าลมแรงพอ…มันก็ลุกเป็นไฟได้”
แต่นางก็ยังคงนิ่ง
“แต่ข้าก็รู้เช่นกัน ว่าคนที่จุดไฟ…มักจะเหลือหลักฐานเสมอ”
⸻
วันนั้น งานประชุมย่อยของเหล่าคุณหนูตระกูลขุนนางถูกจัดขึ้นในหอวังหลัง
หัวข้อคือ “การร่วมออกแบบผ้าลายมงคล” สำหรับเทศกาลบูชาฟ้า
ซูเมิ่งอวี่มาถึงเป็นคนแรก พร้อมบ่าวคนสนิทที่ชื่อ “เสี่ยวหรู”
เซียนหลันมาทีหลังในชุดเรียบไม่มีลาย แต่ใส่เข็มกลัดไม้ไผ่ที่ เวินอี้เฉิน เคยมอบให้
สายตาหลายคู่หันมามองทันที
รวมถึงบ่าวของซูเมิ่งอวี่…ซึ่งเผลอหลุดเสียงในจังหวะที่ใคร ๆ กำลังเงียบ
“เอ๊ะ…เข็มกลัดไม้ไผ่นั่น—ก็ชุดที่คุณชายเวินสวมตอนวันก่อน!”
บรรยากาศนิ่งงัน
ซูเมิ่งอวี่รีบหันขวับ เสี่ยวหรูหน้าเสียจนแทบหมดสี
“ข้า…ข้าหมายถึง…สีเสื้อน่ะเจ้าค่ะ มิได้หมายถึง—”
เซียนหลันยิ้มบาง ๆ
ก่อนจะหันไปถามเสียงอ่อนโยน
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นของเขา?”
“หรือเจ้าเห็นตอนเขา ‘ถอด’ มอบให้ข้า?”
เสียงรอบห้องเงียบลงทันที
เสี่ยวหรูหน้าซีดจนไม่กล้าพูดต่อ
ซูเมิ่งอวี่ขบกรามแน่น แต่ไม่สามารถตำหนิคนของตนต่อหน้าผู้คนได้มากกว่านี้
⸻
หลังงานเลิก
เวินอี้เฉินเดินมาหาเซียนหลันอย่างเงียบ ๆ
เขามองใบหน้าของนางแล้วพูดเพียงเบา ๆ
“ข้าคิดว่าข้าควรไม่เข้าใกล้เจ้ามากนักช่วงนี้”
“ไม่ใช่เพราะกลัว…”
“แต่เพราะไม่อยากให้เจ้าถูกกล่าวหาเพราะข้าอีก”
เซียนหลันมองเขานิ่ง
“เจ้าคิดว่าข้าจะหวั่นหรือ?”
“ในเมื่อข้าเคยถูกกล่าวหาเรื่องใหญ่กว่านี้ จนตายมาแล้วครั้งหนึ่ง”
เวินอี้เฉินยิ้มเศร้า
“แต่ครานั้น…ข้าไม่อยู่”
“ครานี้…ข้าจะอยู่ ไม่ว่าเจ้าจะยอมให้ข้าอยู่ในแสง หรือในเงาก็ตาม”
⸻
เย็นวันนั้น
รายงานลับจากวังหน้าถูกส่งถึงฮ่องเต้
“ขันทีหลวงตรวจพบว่าข่าวลือเรื่ององค์หญิงสี่ เริ่มต้นจากการกระซิบของบ่าวฝ่ายใน…”
“ซึ่งเชื่อมโยงกับนางในตำหนักกุ้ยเฟย”
ฮ่องเต้หลี่ซือเฉินขมวดคิ้ว
สายตาเงียบงัน แต่แฝงความกังวล
“ใครกันแน่…ที่พยายามทำให้เลือดเนื้อข้าเสื่อมเสียจนถึงเพียงนี้?”
⸻
คืนนั้น
ในตำหนักกุ้ยเฟย
ซูเมิ่งอวี่ฟังเสียงบ่าวรายงานว่า “ขันทีจากวังหน้าเข้ามาตรวจจดหมายลับ” สีหน้าก็แข็งทันที
“นางกล้าส่งหมากจนถึงฝ่าบาทแล้วหรือ…”
นางเหลือบมองพัดไม้จันทน์ในมือ
ก่อนจะกระซิบกับตนเอง
“ถ้าเจ้าอยากเล่นเรื่อง ‘เกียรติ’ เช่นนั้น…”
“ข้าก็จะเล่นเรื่อง ‘ศีลธรรม’ ให้เจ้าไม่มีที่ยืนในวังนี้อีก”