Cherreads

Chapter 15 - กลลวงกลางพิธีหมั้น

เสียงฆ้องทองดังขึ้นสามครั้ง

ภายในหอพิธีต้าอี้กง ตกแต่งด้วยผ้าไหมแดงทองลายมังกรหงส์

เหล่าขุนนาง ขันที และนางในต่างมารวมตัวกันแน่นขนัด ราวกับมีพิธีสำคัญที่สุดแห่งปี

“ประกาศพิธีหมั้นหมายเชื่อมสัมพันธ์สองแคว้น ระหว่างรัชทายาทเฟิงอวี้หาน แห่งหนานเยียน กับบุตรีของตระกูลซู—ซูเมิ่งอวี่”

เสียงประกาศดังขึ้นจากขุนนางพิธี

ทุกคนหันมองร่างหญิงสาวผู้เลอโฉมในชุดหมั้นสีชาด

แววตาซูเมิ่งอวี่เต็มไปด้วยชัยชนะอันเยือกเย็น

“เจ้าปล่อยให้ข้าชนะไม่ได้หรอก…เซียนหลัน”

“ต่อให้เจ้าเฉียบแหลมเพียงใด สุดท้ายข้าก็จะยืนข้างเขาอย่างถูกต้องตามพิธี”

เบื้องหน้าบัลลังก์

เฟิงอวี้หาน ยืนสงบนิ่งในชุดรัชทายาทปักลายมังกรห้ากรงเล็บ

สีหน้าของเขาไม่บ่งบอกอารมณ์ใด

แต่สายตากลับมองลึกไปยังมุมห้อง…ที่ซึ่ง เซียนหลัน ยืนอย่างสงบนิ่งในชุดสีขาวอมทอง

เธอมาในฐานะ “ผู้รับชมพิธี”

แต่ในความเงียบสงบของนาง กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ซูเมิ่งอวี่ใจไม่สงบที่สุด

ขุนนางพิธีเชิญรัชทายาทกล่าวคำรับหมั้น

เสียงทั่วทั้งห้องเงียบสนิท ราวกับลมหายใจทั้งวังหยุดลง

เฟิงอวี้หานก้าวขึ้นหนึ่งก้าว

สบตากับซูเมิ่งอวี่ครู่หนึ่ง ก่อนหันไปมอง ฮ่องเต้หลี่ซือเฉิน

“กระหม่อมมีคำขอเพียงหนึ่งข้อ ก่อนรับพิธีนี้”

เสียงฮือเบา ๆ ดังขึ้นจากขุนนางหลังห้อง

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า

“หากเจ้ามั่นใจว่าคำขอไม่ขัดราชธรรม…จงกล่าวมา”

เฟิงอวี้หานหันกลับมามองซูเมิ่งอวี่

จากนั้นเอ่ยเสียงนิ่งจนแทบไม่มีใครเชื่อว่าเป็นคำประกาศกลางพิธี

“กระหม่อม…ขอถอนตนจากพิธีหมั้นนี้”

“ด้วยเหตุผลว่า ‘หมั้นหมายโดยไม่ถามใจ ย่อมไม่ต่างจากล่ามโซ่ทอง’”

“และกระหม่อม…ไม่ยินดีเป็นนักโทษของราชพิธี”

หอพิธีถึงกับเงียบราวป่าช้า

ใบหน้าซูเมิ่งอวี่ซีดเผือดทันที

นางพยายามยกมือจะกล่าวแย้ง แต่เฟิงอวี้หานเอ่ยต่อ

“ข้าขออภัยแก่แคว้นหนานเยียน…”

“แต่หากความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นจะต้องผูกพันด้วย ‘หัวใจไม่แท้จริง’ ข้าเชื่อว่า ยิ่งยืนนาน ยิ่งเน่าใน”

เสียงขุนนางโกลาหล

ขันทีรีบถอยหลังด้วยกลัวถูกลูกหลง

ฮ่องเต้หลี่ซือเฉินนิ่งเงียบอย่างอึ้งชั่วครู่ ก่อนแค่นเสียง

“เฟิงอวี้หาน…เจ้าเลือกเส้นทางที่ลำบากนัก”

“กระหม่อมทราบ”

เขาค้อมศีรษะ

“แต่กระหม่อมยินดีเดินเส้นทางที่ไม่หรูหรา…ตราบใดที่ปลายทางไม่ใช่กรงทอง”

ขณะเดียวกัน เซียนหลันยังยืนนิ่ง

แววตานางไม่ได้แสดงความยินดี หรือเย้ยหยันแม้สักนิด

มีเพียงความสงบนิ่ง…และเยือกเย็นราวกับหงส์เหนือผิวน้ำ

แต่ภายในอกนาง—มีบางสิ่งสั่นสะเทือน

คำพูดของเฟิงอวี้หาน…ไม่ใช่แค่ตบหน้าซูเมิ่งอวี่

แต่มันคือ “คำประกาศสงคราม” กับผู้ที่พยายามใช้พิธีหลวงเพื่อควบคุมทุกอย่าง

กลางค่ำวันนั้น

ข่าว “รัชทายาทปฏิเสธการหมั้น” แพร่กระจายไปทั่ววัง

ซูเมิ่งอวี่ถูกเรียกกลับตำหนักกุ้ยเฟยทันที

และเซียนหลัน…กลายเป็นชื่อที่ใคร ๆ พูดถึง แม้ไม่ได้ทำอะไรเลย

เวินอี้เฉินเดินเคียงข้างเซียนหลันตอนเดินกลับตำหนัก

“เจ้าชนะอีกครั้ง โดยไม่ต้องวางหมากแม้แต่ช่องเดียว”

เซียนหลันหันมามองเขา

“เพราะศัตรูบางคน…มั่นใจในเกมของตนมากเสียจนเดินเข้าสนามรบคนเดียว”

“และเจ้าก็รอเพียงแค่ ‘ตบมือต้อนรับ’ เขาเข้าสนามเอง…”

เวินอี้เฉินหัวเราะเบา ๆ

“ข้าล่ะอยากเห็นสีหน้าซูเมิ่งอวี่ในตอนนี้นัก”

More Chapters