Cherreads

Chapter 14 - ใต้ปีกหงส์คือเข็มพิษ

ภายในตำหนักเย็นที่เคยร้าง ถูกเปลี่ยนเป็นห้องซ้อมพิณของเซียนหลัน

แม้ยังไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดนางจึงเลือกใช้สถานที่อัปมงคลนี้ แต่นางรู้ดี

“หากข้าต้องคืนทุกอย่าง…ก็ต้องเริ่มจากที่ที่พวกเขาคิดว่าข้าไม่มีวันกลับมา”

เสียงพิณแผ่วพลิ้วดังกังวานในเช้าวันหนึ่ง

เมื่อเงาร่างหนึ่งปรากฏเงียบ ๆ ที่หน้าประตู

เจียงซินหลัว ในชุดเขียวอ่อน เยื้องย่างเข้ามาด้วยท่าทีสงบ

“เพลงที่ท่านเล่น…”

“เป็นบทที่มารดาข้าเคยเล่นเมื่อนางยังมีชีวิต”

เซียนหลันละมือจากสายพิณ

นางเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย

“แสดงว่าท่านก็รู้จักเพลง หงส์โบยบินสู่ตะวันตก”

เจียงซินหลัวพยักหน้า

“แต่ข้าเพิ่งรู้ว่า…ผู้ประพันธ์แท้จริง ไม่ใช่มารดาข้า”

“หากแต่เป็นพระชายาอี้เฟย—มารดาของท่าน”

เสียงลมพัดผ่านปลายผมทั้งสองนาง

ก่อนความเงียบระหว่างหญิงที่เคยเป็นศัตรูจะถูกทำลายด้วยความจริงอีกข้อ

“ข้าเริ่มสงสัยว่า ใครกันแน่…ที่เขียนประวัติให้ข้าเชื่อตลอดชีวิต”

เจียงซินหลัวเอ่ยเสียงแผ่ว

คืนนั้น นางกลับตำหนักพร้อมหนังสือประวัติราชสำนัก

หน้าแรก ๆ กล่าวถึงพระชายาอี้เฟยว่า “ลอบมีติดต่อกับต่างแคว้น และปลุกปั่นขุนนางเบื้องสูง”

แต่คำว่าติดต่อถูกเขียนทับลบ และคำว่า “ปลุกปั่น” ก็ขีดแก้ด้วยหมึกใหม่

“จดหมายโบราณ ภาพวาดหาย ภาษากลอนของมารดา…”

“หากข้าเชื่อทั้งหมดนี้…ข้าจะต้องไม่เชื่อตนเองอีกต่อไป”

และในห้วงความคิดนั้น

เสียงหนึ่งในความทรงจำก็ผุดขึ้น—เป็นคำของมารดานางในยามยังเด็ก

“อย่าไว้ใจสตรีที่ร้องไห้เงียบ ๆ เพราะเธอมักกำลังร้อยเข็มพิษใต้แขนเสื้อ”

เจียงซินหลัวเริ่มวางหมากลับ

นางแสร้งไปร่วมงานสวดบูชาร่วมกับกุ้ยเฟย เพื่อเฝ้าสังเกต

แต่สิ่งที่นางเห็นในวันนั้น…คือบ่าวของกุ้ยเฟยแอบเขียนบางสิ่งในม้วนคำสวด แล้วซ่อนมันใต้ฐานเทียน

“จดหมาย…หรือคำสั่ง?”

ในคืนเดียวกัน

เซียนหลันแอบเข้าไปยังห้องเก็บผ้าของวังหลัง โดยมีเวินอี้เฉินช่วยเบี่ยงเบนความสนใจ

นางค้นพบ “ผ้าปักหงส์คู่จันทร์” ที่เคยเป็นของมารดานาง—ซึ่งควรหายไปพร้อมกับวันที่ถูกกล่าวหาว่าคบชู้

“มันไม่ควรถูกเก็บไว้ที่นี่…เว้นแต่ใครบางคนเก็บมันไว้เป็น ‘หลักฐาน’ เผื่อใช้ในวันหนึ่ง”

ณ ห้องลับในตำหนักหลวง

เฟิงอวี้หานรับรายงานจากสายลับที่เขาส่งไปยังแคว้นเจี้ยนหรง

“มีจดหมายฉบับหนึ่ง…ที่เจียงซินหลัวเขียนถึงตระกูลเวินในวังหลี่”

“แต่เนื้อหายังไม่ชัดเจน เราเพียงรู้ว่า…นางเริ่ม ‘ไม่มั่นใจในผู้ส่งนางมา’”

เฟิงอวี้หานนั่งเงียบครู่หนึ่ง

ก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่น

“นางยังอันตรายอยู่…แต่นั่นแหละ จึงน่าสนใจ”

คืนนั้น

เซียนหลันจุดเทียนที่ห้องของตน

ภาพวาดของมารดาที่ค้นพบจากหอคัมภีร์ถูกแขวนไว้เหนือโต๊ะ

นางเขียนบันทึกลงบนแผ่นไม้เล็ก ๆ ด้วยลายมือของตนเอง

“หากแม่จากไปเพราะความผิดที่ไม่มีจริง ข้าจะคืนศักดิ์ศรีให้ท่าน”

“หากความจริงนี้ต้องแลกด้วยการถูกเกลียดชัง ข้าก็จะยอม”

เสียงลมแรงพัดเปลวเทียนสั่นไหว

แต่แววตาของนางกลับนิ่ง—เย็น และไม่หวั่นไหวอีกต่อไป

More Chapters