Cherreads

Chapter 10 - กลบทในคืนจันทร์เต็มดวง

ค่ำคืนจันทร์เพ็ญเหนือศาลาสุวรรณเก๋ง เป็นคืนพิเศษของวังหลวง

ในทุกปี งานประลองกวีสตรีจะถูกจัดขึ้นเพื่อแสดงสติปัญญา วาทะ และจิตใจของสตรีผู้มีฐานะสูงในแคว้น

ปีนี้ต่างออกไป

เพราะมีแขกจากต่างแคว้นถึงสองแคว้น

และมี “หญิงสามคน” ที่แม้จะยิ้มงามเพียงใด…ก็ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่า พวกนางคือ คู่แข่งตัวจริง

เสียงขลุ่ยหยกเริ่มบรรเลง

แสงโคมสะท้อนพื้นศิลาเงาวาวดังน้ำในคืนไร้ลม

สตรีทั้งสามนั่งเรียงกันบนลานศิลาตรงหน้าฮ่องเต้

เบื้องขวา ซูเมิ่งอวี่ ในชุดแดงเข้ม

เบื้องซ้าย เจียงซินหลัว ในชุดม่วงลาเวนเดอร์

ตรงกลาง…คือ เซียนหลัน ในชุดขาวลายหงส์กลืนเมฆ

เฟิงอวี้หานยืนอยู่มุมเงาใต้ต้นท้อ ใกล้พอจะได้ยินทุกคำ…แต่ไกลพอจะไม่แสดงสีหน้า

ขันทีหลวงประกาศเสียงใส

“โจทย์ประลองปีนี้: ‘สิ่งใดงาม แต่ไร้เสียง, สิ่งใดเย็น แต่ไม่ใช่น้ำ, สิ่งใดบาดใจ แต่มิใช่ดาบ’”

เสียงฮือเบา ๆ ดังในหมู่ผู้ชม

สามโจทย์ในหนึ่งเดียว

ใครตอบดี—ได้ชื่อว่าเป็น “หญิงผู้มีปัญญาเปรียบดั่งหยก”

แต่ถ้าตอบผิดหรือน่าเบื่อ—ก็อาจกลายเป็นขี้ปากคนทั้งวัง

ซูเมิ่งอวี่ ลุกขึ้นก่อน

น้ำเสียงมั่นใจดังเพลงพิณ

“สิ่งงามไร้เสียง—คือยิ้มของหญิงรัก

สิ่งเย็นมิใช่น้ำ—คือความเดียวดาย

สิ่งบาดใจ—คือรักที่ข้าไม่อาจเอื้อม”

คำตอบเรียงร้อยอย่างโรแมนติก กินใจ จนหลายคนพยักหน้า

เจียงซินหลัว ลุกตามอย่างสงบนิ่ง

นางยกพัดไม้จันทน์ขึ้นแนบอก ก่อนกล่าวเสียงแผ่วแต่ชัด

“สิ่งงามไร้เสียง—คือเงาของผู้จาก

สิ่งเย็นมิใช่น้ำ—คือจันทร์ในคืนเพ็ญ

สิ่งบาดใจ—คือสายตาที่มองข้า…แต่ไม่เคยเห็นข้าเลย”

หลายคนถอนหายใจเบา ๆ ในอารมณ์สะเทือน

แม้แต่เฟิงอวี้หานยังเหลือบมองนางชั่วครู่—แต่สีหน้ายังคงเรียบ

ถึงคราวของเซียนหลัน

นางลุกขึ้นช้า ๆ โค้งเล็กน้อย

สายตาไม่กวาดไปรอบวง ไม่แสดงความมั่นใจ…แต่นิ่งดั่งหงส์ในสายลม

“สิ่งงามไร้เสียง—คือ ศักดิ์ศรีของหญิงที่ไม่ต้องเอ่ยคำใดก็เป็นที่นับถือ**

สิ่งเย็นมิใช่น้ำ—คือ ใจที่เคยถูกทรยศ จึงไม่หลงร้อนอีก

สิ่งบาดใจ—คือ คำหวานที่เคลือบยาพิษ ที่ผู้ฟังมิอาจรู้ตัว จนสายเกินไป”

ทั้งศาลาเงียบลงทันที

คำตอบของเซียนหลันไม่อ่อนไหว ไม่เศร้าสร้อย

แต่วางหมากตรงหน้าทุกคน—โดยเฉพาะคนที่ชอบ “พูดหวาน” และ “ยิ้มงาม” เช่นซูเมิ่งอวี่

“ดี…เฉียบคมนัก”

ฮ่องเต้หลี่ซือเฉินพยักหน้าเบา ๆ

“คำตอบนี้ แม้มิหวานนัก แต่กลับสะท้อนกลไกแห่งใจหญิงได้ลึกยิ่งกว่าหยกใด”

เสียงปรบมือเริ่มดังตามมาเบา ๆ

แต่ซูเมิ่งอวี่กลับยิ้มไม่ออก

เจียงซินหลัวหลุบตาลง ไม่กล่าวอะไร

ภายหลังพิธี

ในขณะผู้คนกำลังกล่าวถึงการประลอง

เฟิงอวี้หาน เดินเคียงเซียนหลันออกจากศาลา

“เจ้าตอบอย่างกับรู้ว่าใครจะพูดอะไร”

เขาเอ่ยเรียบ ๆ

“ข้าไม่ได้รู้ล่วงหน้า…”

เซียนหลันตอบ

“แต่ข้ารู้ว่า บางคนไม่เคยพูดสิ่งที่ใจคิด

และบางคน…พูดสิ่งที่ใจไม่เคยรู้จักเลย”

คืนนั้น

ในห้องพักของซูเมิ่งอวี่

ผ้าคลุมไหล่ไหมสีแดงถูกขว้างลงกับพื้น

“นังหงส์นี่…มันไม่ใช่แค่หงส์…”

“แต่มันคือมังกรในคราบสตรี…”

More Chapters