Cherreads

Chapter 9 - สายลับจากแคว้นอื่น

เสียงกลองสามชั้นในยามสายของวันแสดงถึงการต้อนรับคณะทูตจาก แคว้นเจี้ยนหรง

เป็นแคว้นกลางที่ตั้งอยู่ระหว่างแคว้นหลี่และหนานเยียน มีฐานะเป็นพันธมิตรที่รักษาความเป็นกลางมานานหลายสิบปี

ปีนี้ ทูตหลักมิใช่ขุนนางวัยกลางคนดังที่เคย

แต่เป็นสตรีผู้งามสง่าในชุดไหมฟ้าจาง ปักลายกลีบโบตั๋นทอด้วยด้ายเงินทั้งตัว

เดินนำขบวนมาอย่างไม่เกรงกลัวใคร

“เจียงซินหลัว… ทูตพิเศษแห่งแคว้นเจี้ยนหรง”

ขันทีหลวงประกาศเสียงกังวาน

ทุกสายตาในท้องพระโรงหันไปมอง

บางคู่มองอย่างทึ่ง—เพราะหญิงสาวผู้นี้ดูอ่อนวัยเกินกว่าจะเป็นทูต

บางคู่มองอย่างประหลาดใจ—เพราะใบหน้านั้นงามไม่แพ้กุ้ยเฟยในวัยสาว

แต่มีเพียงสายตาของเซียนหลันที่ “ไม่ว่างเปล่า”

…นางจำได้ทันที

ในอดีต เจียงซินหลัวเคยเข้าวังหลี่ครั้งหนึ่ง

ในฐานะตัวแทนสตรี “เย็บลายผ้าแห่งมิตรภาพ” ระหว่างแคว้น

และครั้งนั้น—แม้ไม่มีตำแหน่งใดในพิธี

แต่เจียงซินหลัวสามารถเดินเข้าใกล้เฟิงอวี้หานได้ในระยะที่ไม่มีใครอนุญาตให้เข้า

เพียงหนึ่งก้าว

ที่เปลี่ยนสถานะของนาง…จาก “แขก” เป็น “ภัย”

หลังพิธีต้อนรับ ฮ่องเต้เชิญคณะทูตร่วมงานน้ำชาในสวนดอกบัวหลวง

เจียงซินหลัวนั่งเยื้องกับเซียนหลันโดยบังเอิญหรือจงใจ ใครก็มิอาจแน่ใจ

นางยกชาขึ้นจิบเบา ๆ ดวงตาคู่งามเลื่อนมาสบสายตาเซียนหลันอย่างจงใจ

ก่อนจะเอ่ยประโยคแรกโดยไร้เกริ่น

“ได้ยินว่าพระองค์มีพระธิดาเพียงหนึ่งเดียว—งดงาม สมถะ และฉลาดเฉียบ”

“บัดนี้ข้ารู้แล้ว…ว่าข่าวลือมิได้เกินจริง”

เซียนหลันวางถ้วยชา

ยิ้มบาง ไม่อ่อนน้อมเกิน ไม่แข็งกร้าวเกิน

“ท่านก็สง่างามนัก ข้าคงต้องเพิ่มชื่อในบัญชี ‘ผู้ที่ไม่ควรมองข้าม’ เสียแล้ว”

เจียงซินหลัวหัวเราะ

เสียงหัวเราะของนางใส แต่ไม่อ่อนแอ

“นั่นสิ บัญชีขององค์หญิงคงยาวขึ้นทุกวัน”

“โดยเฉพาะ ‘สตรีที่เข้าใกล้รัชทายาทจากแคว้นอื่น’”

คำพูดแฝงยิ้มเย็น

แต่นัยแฝงในประโยค คือ “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังใกล้ชิดเฟิงอวี้หาน”

เซียนหลันไม่ตอบ

แต่นางสังเกตได้ทันที—ผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่แค่ทูต

แต่เป็น “สายลับ” ที่ถูกฝึกมาเพื่อสังเกตใจคน และวางหมากในมุมที่ไม่มีใครกล้าเล่น

หลังเลิกงานน้ำชา

เซียนหลันกำลังเดินกลับตำหนักพร้อมบ่าวหนึ่งคน

ขณะเดินผ่านทางระเบียงไม้ เจียงซินหลัวก็ตามมาทันพอดี

“องค์หญิง…ข้าขอเดินด้วยได้หรือไม่?”

เสียงของนางสุภาพเหลือเกิน…จนน่าระแวง

“เชิญ”

ทั้งสองเดินเคียงกันเงียบ ๆ ชั่วครู่

ก่อนเจียงซินหลัวจะเอ่ยขึ้น

“ข้ารู้ว่าท่านฉลาด…ฉลาดพอจะรู้ว่า ‘บางคน’ ที่อยู่ข้างท่านอาจมิได้อยู่เพื่อท่าน”

“และข้าก็ไม่ได้อยู่เพื่อใครทั้งนั้น”

“ข้าเพียงอยากอยู่รอดในโลกที่มีแต่ชายเป็นใหญ่…เช่นเดียวกับท่าน”

เซียนหลันหยุดก้าว

“หากท่านจะอยู่รอด…จงอย่าเหยียบศพใครระหว่างทาง”

“เพราะข้าจะไม่ใช่ศพที่ง่ายนัก”

เจียงซินหลัวยิ้มอีกครั้ง

แต่คราวนี้ในแววตานั้น—แฝงความเคารพบางอย่างอย่างคลุมเครือ

ในเงามืดที่ห่างออกไป

เฟิงอวี้หานยืนเงียบข้างเสาไม้ ไม่แสดงสีหน้า

แต่เสียงบทสนทนาเมื่อครู่…เขาได้ยินทั้งหมด

“สายลับจากแคว้นเจี้ยนหรง”

“กับเจ้าหญิงจากแคว้นหลี่…”

“ทั้งสองไม่ใช่ดอกไม้…”

“แต่คือหนามที่รอวันแทงคนได้พอดี”

More Chapters