Cherreads

Chapter 6 - เล่ห์ข่าวลือใต้จันทร์

ข่าวลือ เป็นพิษที่ไร้กลิ่น

หากปล่อยทิ้งไว้ จะค่อย ๆ แทรกซึมทุกอณูวังหลวงโดยไม่มีใครทันระวัง

ไม่กี่วันหลังซูเมิ่งอวี่เข้าวัง ข่าวกระซิบในหมู่ข้าหลวงและขันทีก็ค่อย ๆ แผ่กระจาย

จากเสียงเบา ๆ กลายเป็นเสียงซุบซิบ

จากความสงสัย กลายเป็นข้อกล่าวหาที่คลุมเครือ

“องค์หญิงสี่นั้น…ไปพบรัชทายาทต่างแคว้นบ่อยผิดปกตินัก”

“ว่าแต่…แม้เด็กยังไม่แต่งนาง แต่หากใกล้ชิดเกินควร ย่อมกระทบชื่อเสียง…”

เซียนหลันนั่งจิบชาท่ามกลางบ่าวในตำหนักฮวาหลาน ดวงตาไม่ไหวติง

นางไม่จำเป็นต้องสืบก็รู้…ข่าวนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเอง

“เจ้าจะทำสิ่งใด?”

เฟิงอวี้หานเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาในครั้งที่เขามาเยี่ยมตำหนัก

“ข้าไม่เคยกลัวข่าวลือ…”

เซียนหลันวางถ้วยชา แววตาราบเรียบ

“แต่ข้าจะไม่ยอมให้คนเช่นนั้น ‘ใช้ข่าวลือเป็นดาบ’ แล้วเดินจากไปอย่างลอยนวล”

คืนพระจันทร์สีเงินสว่างจ้า เซียนหลันจัด “งานน้ำชาเล็ก ๆ” เชิญสตรีจากวังหน้าและวังหลังที่อ้างว่าอยากฝึก “พิธีชงชาตามแบบแคว้นหนานเยียน”

ผู้เข้าร่วมมีทั้งคุณหนูตระกูลขุนนาง สตรีชั้นใน และ…แน่นอน “ซูเมิ่งอวี่” ก็ได้รับคำเชิญ

นางตอบรับทันที—รอยยิ้มบางบนริมฝีปากของซูเมิ่งอวี่ในเช้าวันนั้น เย็นเฉียบราวกับรู้ว่าเซียนหลันกำลัง “ดิ้น”

แต่เจ้าหงส์…ไม่ได้ดิ้น—นางขยับปีกต่างหาก

ภายในศาลาจันทร์ประดับกระจก

เซียนหลันนั่งกลางวง ใบหน้างดงามเรียบสงบ

เบื้องหน้าคือชุดชาจากแคว้นหนานเยียนที่ตกแต่งอย่างประณีต หอมกลิ่นดอกเหมยป่า

เมื่อทุกคนเข้าที่

เซียนหลันยิ้มอ่อนเอ่ยเสียงใส

“วันนี้มิได้เชิญเพื่ออวดความรู้…แต่ข้าอยากเล่าตำนานหนึ่งของแคว้นหนานเยียน”

“เคยมีหญิงผู้หนึ่ง แอบรักรัชทายาท แต่ไม่อาจประกาศ จึงใช้ชากลิ่นหอมมอมความทรงจำ เพื่อให้เขาจำได้เพียงเธอ…”

ทุกคนชะงักเล็กน้อย

เซียนหลันลุกขึ้น หยิบถ้วยชาหอมกรุ่นยื่นให้ซูเมิ่งอวี่โดยตรง

“เชิญคุณหนูซูชิมก่อนเถิด…ข้าเพิ่งผสมสูตรนี้เอง กลิ่นคล้าย ‘น้ำตาดอกเหมย’ ที่ใช้ในตำหนักเจ้าค่ะ”

แววตาของซูเมิ่งอวี่เปลี่ยนไปเพียงเสี้ยววินาที

นางยกถ้วยจิบเบา ๆ—ฝืนยิ้มรับ แล้ววางอย่างเรียบร้อย

“หอมดีเจ้าค่ะ เพียงกลิ่นแปลกกว่าเดิมเล็กน้อยเท่านั้น”

เซียนหลันยิ้ม ยกถ้วยจิบตาม

ก่อนหันมาพูดอย่างสุภาพกับแขกทั้งหลาย

“ข้าได้สูตรนี้จากนางกำนัลคนหนึ่ง…นางเล่าว่า มีผู้หญิงในแคว้นหนานเยียนเคยใช้กลิ่นชาหลอกว่าเป็นคู่หมั้นของรัชทายาท เพื่อให้ได้เข้าเฝ้าในตำหนักชาย”

“ว่ากันว่านางถูกลงโทษให้คุกเข่าสามวันเพราะใส่ร้ายผู้อื่น…”

เสียงหัวเราะแผ่วลอยผ่านคนฟัง

แต่หัวใจของซูเมิ่งอวี่กลับเย็นชืดอย่างไม่อาจปฏิเสธ

ข่าวใหม่เริ่มลือในวันถัดไป

“ว่ากันว่า…กลิ่นชาในห้องรัชทายาทเมื่อเดือนก่อน คล้ายกับสูตรจากตำหนักของคุณหนูซู”

“หรือจริง ๆ แล้ว…ผู้ที่วางข่าวลือ อาจไม่ใช่องค์หญิง?”

ซูเมิ่งอวี่ขบกรามแน่นในตำหนักพัก

นางรู้…เกมนี้เซียนหลันไม่เพียงเอาคืน แต่เล่นเกมบน “สนามที่นางชำนาญที่สุด” แล้วพลิกชนะด้วยรอยยิ้ม

คืนนั้น เฟิงอวี้หานเดินเข้ามาในห้องหนังสือของตำหนักชั่วคราว

พบเซียนหลันกำลังเรียงตำราอย่างเงียบ ๆ

“เจ้าไม่โกรธหรือ?”

“โกรธหรือ?” เซียนหลันเลิกคิ้ว

“ผู้ที่ไร้หลักฐานแต่กล้าเล่นกล ย่อมต้องรับมือกับผลลัพธ์”

“ข้าเพียง…ช่วยให้ผลมันออกฤทธิ์ไวขึ้นเท่านั้น”

เฟิงอวี้หานนิ่งไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ

“เช่นนั้นเจ้าจงจำไว้…ในกระดานที่เจ้าวางเกม”

“ข้า จะไม่ยอมเป็นหมากของผู้ใด แม้แต่เจ้าก็ตาม”

เซียนหลันยิ้มบาง หันกลับมาจ้องตาเขา

“แล้วท่านล่ะ…”

“เป็นหมาก หรือเป็นผู้เล่นกันแน่?”

More Chapters