Cherreads

Chapter 5 - รอยยิ้มแห่งปีกฝัน

งานเลี้ยงรับรองราชทูตหนานเยียนถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ณ ศาลารัตติกาล

โคมหยกนับพันแขวนเรียงราย ผ้าแพรพลิ้วลู่ลมประดับเสาไม้หอม ท่ามกลางกลิ่นชาหอมอ่อนและเครื่องดนตรีจีนโบราณที่บรรเลงคลอเบา ๆ

เซียนหลันนั่งนิ่งอยู่แถวล่างสุดตามฐานะในตำหนัก

นางเลือกชุดผ้าหลิงหลัวสีขาวปักลายหงส์แดงที่ทอด้วยมือเอง ขับผิวให้งามประหนึ่งแสงจันทร์สะท้อนน้ำ

นางไม่โดดเด่น…แต่ไม่อาจละสายตาได้เช่นกัน

เสียงขันทีหลวงประกาศชื่อผู้มาใหม่อย่างเป็นทางการ

“เชิญคุณหนูซูเมิ่งอวี่ บุตรีขุนนางเอกอัครเสนาบดีแห่งแคว้นหนานเยียน พระคู่หมั้นแห่งรัชทายาทเฟิงอวี้หาน เข้าร่วมงานถวายพระพร”

ทุกเสียงเงียบกริบ

แม้แต่สายตาของฮ่องเต้ยังชะงักไปชั่วครู่

เซียนหลันเลิกคิ้ว

…คู่หมั้น?

ซูเมิ่งอวี่ ปรากฏตัวในชุดผ้าไหมชั้นดีสีชมพูอ่อน แพรวพราวแต่ไม่ฉูดฉาด ร่างสูงโปร่ง ดวงหน้าคล้ายจะสงบ แต่แฝงความมั่นใจเยือกเย็นอยู่ลึก ๆ

นางยิ้มเพียงบางเบาเมื่อเข้าสู่ท้องพระโรง ก่อนโค้งคำนับเรียบร้อยราวกับบทเรียนวังหลังที่ฝึกมานับพันครั้ง

“หม่อมฉันซูเมิ่งอวี่ ขอถวายพระพรฝ่าบาท”

เฟิงอวี้หานนั่งนิ่ง ไม่กล่าวสักคำขณะนางเดินเข้ามา

แต่ท่าทีไม่ผลักไส…นั่นเพียงพอแล้วสำหรับคนตาไวอย่างเซียนหลัน

หลังเลิกงานเลี้ยง บรรยากาศเบื้องหลังกลับแฝงความตรึงเครียด

เซียนหลันเดินผ่านศาลาดอกเหมยกลางสวน แต่สายตากลับสะดุดกับภาพเบื้องหน้า—

ซูเมิ่งอวี่ยืนอยู่ใต้ต้นเหมย หันหน้าเข้าหาเฟิงอวี้หาน ใบหน้าสงบนิ่ง

ส่วนเขา…แม้ไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ได้หลีกหนี

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” เสียงของเขาเรียบเฉย

“มาในฐานะทูต…และในฐานะที่ข้าเคยอยู่ข้างเจ้าเสมอมา”

เซียนหลันกำลังจะหันกลับ

แต่แล้วก็หยุด… นางเดินเข้าไป หยุดอยู่ห่างออกไปหนึ่งช่วงตัว

“ขออภัย หม่อมฉันลืมผ้าคลุมไว้ที่ศาลา”

ซูเมิ่งอวี่หันกลับมา ยิ้มละไมอย่างสงบ

“องค์หญิงเซียนหลันหรือเพคะ ข้าได้ยินพระสวามีเอ่ยชื่อเจ้า…หลายครั้ง”

“น่าเอ็นดูนัก เด็กน้อยที่กล้าเดินคนเดียวในวังหลังที่กินคนเช่นนี้”

เสียงอ่อนหวานแต่เจือเย้ยหยันอย่างแนบเนียน

เซียนหลันสบตาอีกฝ่าย แล้วยิ้มตอบบาง ๆ

“ขอบพระคุณคุณหนูซูที่เมตตา—นางหงส์ที่เคยโผบินไกลคงไม่กลัวคมกรงอีกต่อไปแล้วกระมัง?”

เฟิงอวี้หานมองสองสตรีตรงหน้า

ฝ่ายหนึ่งสงบเหมือนบัวกลางหนองน้ำ แต่แฝงพิษแหลมคม

อีกฝ่ายไม่เร่ง ไม่ต้าน เพียงวางตัวนิ่งราวผู้ครองเกม

“ข้าจะส่งผ้าคลุมคืนให้วันหลังก็ได้” ซูเมิ่งอวี่ว่า พลางยื่นให้ด้วยมือตน

เซียนหลันยื่นมือรับ ชั่วขณะปลายนิ้วทั้งคู่แตะกัน

ความเย็นยะเยือกแล่นเข้าสู่หัวใจ—ไม่ใช่เพราะอากาศ แต่เป็นเพราะศึกสงครามที่ไม่มีเสียงระฆังเริ่มขึ้นแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน

ข่าวลือเริ่มแพร่ไปเงียบ ๆ ว่า “องค์หญิงสี่แห่งแคว้นหลี่หลงใหลรัชทายาทต่างแคว้นอย่างลับ ๆ”

มีแม้กระทั่ง “บ่าวผู้เห็นนางเดินเข้าห้องหนังสือฝ่ายบุรุษในยามค่ำ”

เซียนหลันรู้ดี…นี่คือฝีมือของใคร

“เจ้าเริ่มก่อน…”

“แต่ข้าจะเป็นคนจบเกม”

More Chapters