Cherreads

Chapter 24 - ม่านดอกไม้ปลอม

ค่ำคืนในวังหลวงยังคงเงียบงัน

แต่ใต้แสงจันทร์ที่สาดทาบผ่านม่านบางของตำหนักฮวาหลาน

เงาหนึ่งกลับเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา…แฝงกายอยู่ใต้ผ้าแม่บ้านธรรมดา

นางไม่ได้มาขอคำปรึกษา

ไม่ได้มาตรวจงาน

ไม่ได้แม้แต่จะพูด

เงานั้นมีเพียง “ดอกไม้ปักผม” รูปดอกโบตั๋นสีม่วงแดงอ่อน ที่ไม่มีใครในตำหนักนี้ใช้

เซียนหลัน

ยังคงนั่งสงบนิ่งในห้องหนังสือ มือค่อย ๆ เปิดม้วนตำรา

ข้างตัวมี “กล่องกลไกหยก” วางอยู่ใต้โต๊ะ

“หากผู้มาเยือนไม่ใช่คนของข้า…เสียงฝีเท้าแรกจะทำให้เข็มหยกภายในกล่องเปิดออกภายในสิบก้าว”

แต่ฝีเท้าเบานั้น…ไม่ได้จบที่สิบ

กลับหยุดลงตรงก้าวที่เจ็ด

เซียนหลันวางพู่กัน แล้วกล่าวเสียงเรียบ

“หากเจ้ามาเพียงเพื่อขโมย ก็สมควรจะกลับไปพร้อมมือที่ยังอยู่ครบ”

หญิงสาวในชุดบ่าวเงยหน้าขึ้นทันที

มือขวายังถือปิ่นหยก

ใบหน้าอ่อนเยาว์แต่สายตาแข็งกร้าว

“ข้าถูกสั่งให้เอาสิ่งที่อยู่ในกล่องใต้โต๊ะเขียนหนังสือของท่าน…แต่ไม่รู้ว่าข้างในคืออะไร”

เซียนหลันลุกขึ้น ยกกล่องออกมา

กล่องนั้นเปิดออกเองตามกลไกภายใน เผยให้เห็นว่าไม่มีสิ่งใดอยู่ในนั้นแล้ว

“กล่องนี้ว่างเปล่า มานานกว่าที่เจ้าคิด”

หญิงสาวตกใจ

เซียนหลันจ้องตรงไปยังสายตานั้น แล้วถามเสียงเบา

“ใครบอกเจ้าว่ากล่องนี้มีบางอย่างสำคัญ?”

หญิงสาวไม่ตอบ

แต่ร่างกายเคร่งเครียดขึ้นทันที

ไม่นานนัก บ่าวคนสนิทของเซียนหลันและเวินอี้เฉินก็มาถึง

หญิงสาวถูกควบคุมตัวอย่างไม่มีการทำร้าย

เซียนหลันกล่าวเพียงสั้น ๆ

“ให้ห้องชาดำจัดที่ให้นางนั่งพักเงียบ ๆ ก่อน”

“คนที่ส่งนางมา…อาจกำลังรอฟังว่า นาง ‘หายเงียบไป’ หรือ ‘รอดกลับมา’”

รุ่งเช้า – ตำหนักรัชทายาท

เฟิงอวี้หานอ่านรายงานการลอบเข้าไปในตำหนักฮวาหลาน

หลังอ่านจบ เขาวางกระดาษอย่างเงียบเชียบ แล้วกล่าวเบา ๆ

“ม่านดอกไม้ที่ดูงาม…หากใช้ปิดบังดาบ ก็ไม่ต่างจากยาพิษในรอยยิ้ม”

เวินอี้เฉินเอ่ย

“สาวใช้ที่ลอบเข้าไปในตำหนักฮวาหลาน…มีรอยสักใต้ไหล่ เป็นตราตระกูลจ้าวแห่งแคว้นเซวียนอวี้”

เฟิงอวี้หานเลิกคิ้วเพียงเล็กน้อย

“ตระกูลจ้าว…นั่นคือครอบครัวของ ‘ไป๋เยว่หนิง’”

ตำหนักกุ้ยเฟย

ซูเจินได้รับข่าวเช่นกัน

แต่นางกลับเพียงยกยิ้มอ่อน

“แม้จะไม่ใช่คนของข้า…แต่เป็นศัตรูของศัตรูก็ยังมีประโยชน์”

“จ้าวซื่อ – พวกเจ้าแทรกมือเข้ามาในเกมเร็วไปหน่อยกระมัง?”

ภายในห้องสอบปากคำ

หญิงสาวคนนั้นยังคงเงียบ

จนกระทั่งเซียนหลันเดินเข้ามาเพียงลำพัง

นางนั่งลงตรงหน้า ถามเสียงเรียบ

“หากเจ้าไม่พูด…ข้าจะให้เจ้าไปที่เดิมที่คนอย่างข้าถูกขังอยู่ในวัยเยาว์”

คำว่า “ที่เดิม” ทำให้หญิงสาวสะดุ้ง

เธอเอ่ยเบา ๆ

“ข้า…เป็นบ่าวสายรองของตำหนักไป๋เยว่หนิง”

“ไม่ได้รับคำสั่งโดยตรง…แต่ถูกคนของตระกูลจ้าวใช้ข้อแลกเปลี่ยนให้แม่ข้ารอดจากคดี”

“ข้าถูกฝึกให้ ‘ไม่คิด’ ตั้งแต่ยังเด็ก…”

เซียนหลันเงียบไปครู่

จากนั้นลุกขึ้น

ก่อนจากไปนางเอ่ยเสียงเรียบ

“ต่อจากนี้…เจ้าจะได้เรียนรู้ว่าการ ‘คิดเอง’ เป็นยังไง”

“เพราะคนที่ไม่มีความคิดของตัวเอง…คือเบี้ยที่ทุกคนพร้อมทิ้ง”

ท้ายตอน – ในห้องลับของตำหนักเยว่หนิง

เจ้าหญิงพันธมิตรเพิ่งกลับจากวังหน้า

นางเดินเข้าห้องเงียบ ๆ หยิบแผนที่ราชสำนักมาคลี่ออกบนโต๊ะ

“ตำหนักฮวาหลาน…”

“หญิงผู้ต่ำต้อยคนนั้น กลับมีความลับมากกว่าที่ใครคิด”

นางยิ้มเยือกเย็น

ก่อนหยิบ “ม่านดอกโบตั๋นแบบเดียวกัน” วางซ้อนทับกับแผนที่

“คราวนี้…ข้าอยากรู้ว่า ‘หญิงธรรมดา’ จะเล่นบทนางพญาได้นานเพียงใด”

More Chapters