Cherreads

Chapter 29 - คืนที่ไร้เงาจันทร์

ยามเงาจันทร์หายไปจากฟ้า เงาของความจริงจึงเผยร่างออกมาทีละน้อย

ลมยามค่ำพัดเอากลิ่นดอกเหมยจากสวนหลวงเข้ามาในผ้าม่านบางที่ปลิวไหวอยู่ริมระเบียง เงาไม้ทอดทับบนพื้นกระเบื้องหินราวเงาภาพที่ไม่อาจลบเลือน

เซียนหลันยืนนิ่งอยู่ตรงระเบียงตำหนัก เซียวเยี่ยนจินยามนี้หลับไปแล้ว และบรรดานางกำนัลก็แยกย้ายไปพักตามมุมเงา

คืนนี้เงียบ…เงียบจนน่าแปลก

นางเงยหน้ามองฟ้า ไม่มีแสงจันทร์ ไม่มีดาว ดั่งคืนที่ท้องฟ้าเก็บเงาของทุกอย่างไว้เบื้องหลังม่านดำ

แม้ดวงจันทร์จะเคยสาดส่องให้ผู้คนเห็นกันชัด แต่ในวังหลวง ไม่มีอะไรสว่างได้ตลอดกาล

คืนก่อนหน้านี้มีเสียงซุบซิบแผ่วเบาในหอฝ่ายใน กล่าวถึง “เจ้าหญิงผู้ฟื้นคืนจากอดีต” ที่กล้าลุกขึ้นสู้หลังจากถูกลืมเลือนมานาน แววตาที่เฉียบคมเกินวัย คำพูดที่ไม่มีใครกล้าโต้กลับ ทุกอย่างทำให้ชื่อของ “เซียนหลัน” ค่อย ๆ กลายเป็นลมหายใจที่ทุกคนต้องระวัง

ขุนนางบางคนเริ่มส่งสายตามาประเมิน

ขันทีบางรายเลือกจะหลีกเลี่ยงการเอ่ยนามนางโดยไม่จำเป็น

ส่วนซูเจิน…เริ่มกระซิบกับบ่าวสนิทด้วยถ้อยคำที่แฝงเคลือบยาพิษยิ่งกว่าเดิม

“บางที…เงาของอดีต ก็สมควรถูกฝังอยู่ในอดีต มิใช่หรือ?”

ภายในห้องหลวงชั้นบนของพระราชวัง ฮ่องเต้หลี่ซือเฉินประทับอยู่เพียงลำพัง ทรงมองจอกสุราที่นิ่งอยู่บนโต๊ะไม้แกะลายวิหคเจ็ดปีก สายตาหม่นลงจนแทบไม่หลงเหลือความเด็ดขาดของจักรพรรดิผู้กุมแผ่นดิน

เสียงหนึ่งจากความทรงจำดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งใจ

“ฝ่าบาทเพคะ หากหลันเอ๋อร์โตขึ้น…หม่อมฉันอยากให้พระองค์ทรงเป็นผู้สอนนางเขียนหนังสือได้หรือไม่?”

“เหตุใดถึงไม่ให้เจ้าเป็นคนสอนล่ะ?”

“เพราะหม่อมฉัน…อยากให้เด็กน้อยคนนั้นได้เห็นว่าโลกนี้ยังมีมือที่อบอุ่นกว่ามือของมารดา…”

มือที่วางบนโต๊ะสั่นไหวเล็กน้อย พระองค์ลุกขึ้นช้า ๆ เดินไปเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดของตู้

ข้างในมีเพียงกล่องเล็ก ๆ บรรจุกระดาษจดหมายเก่าและห่อผ้าฝ้ายสีซีดหนึ่งผืน

เมื่อเปิดออก สิ่งที่อยู่ภายในกลับเป็น “ของเล่นเล็ก ๆ” ที่คล้ายทำจากเศษไม้

รูปร่างของมัน…คือดอกเหมยสีแดงที่ถูกขูดลวดลายอย่างประณีต

ของเล่นในวัยเยาว์ของเซียนหลัน

ที่เคยทำหล่นไว้ในห้องบรรทมของพระองค์เมื่อสิบปีก่อน

วันนั้น…ที่นางถูกนำตัวออกไปโดยไม่มีแม้คำร่ำลา

เซียนหลันยังคงยืนนิ่งริมระเบียง ไม่ไกลนัก ร่างหนึ่งก้าวเข้ามาในความเงียบ

เฟิงอวี้หานไม่ได้สวมเครื่องแต่งกายพิธีการ มีเพียงชุดคลุมเรียบธรรมดาแต่สะอาดสะอ้าน นัยน์ตาเขามืดลึก แต่น้ำเสียงกลับนุ่มยิ่งกว่ายามใด

“เจ้าควรพักบ้าง” เขากล่าว ขณะมองใบหน้าที่แม้ไร้เครื่องประดับ แต่กลับมีรัศมีแปลกประหลาดบางอย่างที่ผู้คนในวังหลวงเริ่มเกรง

นางยิ้มน้อย ๆ ไม่หันไปมองเขา

“ข้าพักแล้ว…ในเวลาที่ข้าถูกลืม” นางเว้นจังหวะเล็กน้อย “ตอนนี้…ข้าต้องใช้คืนที่ทุกคนหลับ เพื่อปลุกบางสิ่งให้ตื่นขึ้น”

เฟิงอวี้หานไม่ตอบ แต่เดินเข้ามาใกล้

นางรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่วเบาแต่มั่นคง

เสียงของเขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ข่าวเรื่องปลอมแปลงตราและการเบิกยาเริ่มกระจายไปถึงสภาขุนนางแล้ว ข้าไม่ได้เร่งเจ้า แต่ถ้าเจ้ายังยืนนิ่งแบบนี้นานเกินไป คนที่คิดแทนเจ้า…จะเริ่มลงมือแทน”

นางพยักหน้าเบา ๆ

“ข้ารู้ และข้ากำลังเลือก…ว่าจะให้ใครลงมือก่อน เพื่อให้ข้าเห็นหน้าที่แท้จริงของพวกเขา”

ยามฮ่ายค่ำวันนั้นเอง ขณะเหล่าขันทีกำลังเก็บของในหอสมุดหลวง ตำรับยาเล่มหนึ่งหล่นลงจากชั้นบนสุด

หน้ากระดาษที่เปิดเผยคือสูตรยาพิษชนิดอ่อนที่สามารถลบล้างร่องรอยการวางยาได้ภายในสองชั่วยาม

ตำรับเล่มนั้นเป็นของ “จิ้งเฟย” อดีตพระสนมเอกที่เสียชีวิตอย่างมีเงื่อนงำ

ผู้ที่เข้าอ่านบันทึกในหอสมุดก่อนหน้าเพียงหนึ่งวัน—ซูเมิ่งอวี่

ในลานบัวของตำหนักฝั่งตะวันตก เจียงซินหลัวเดินผ่านแนวกำแพงหินอย่างเงียบเชียบ

นางเพิ่งได้รับรายงานว่า คนของซูเจินเริ่มมีการ “จัดวางยา” ให้ผู้ที่เริ่มหันมาเห็นด้วยกับเซียนหลันมีอาการอ่อนแรงในช่วงยามเฉิน

บางคนป่วย บางคน “เงียบ” ไป

นางกำหมัดแน่น

“ข้าจะไม่ยืนเฉย…เหมือนในครั้งก่อน”

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังตามหลัง นางหันไปเห็นเซียวเยี่ยนจินที่แอบตามมา

“แม่นางเจียง…” เด็กน้อยเอ่ยขึ้น น้ำเสียงแฝงกังวล “หากข้าไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ ท่านพี่อีก…ท่านจะช่วยข้าหรือไม่?”

เจียงซินหลัวนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนคุกเข่าลงตรงหน้าเด็กน้อย ยิ้มเบา ๆ พร้อมเอามือแตะไหล่เล็ก

“เจ้าจะไม่มีวันไม่มีใคร ข้าเคยเป็นเด็กที่ไม่มีใคร ข้ารู้ดี…ว่าเจ็บเพียงใด”

คำสัญญานั้น ไม่ได้ถูกกล่าวกับผู้เป็นพี่…แต่มอบให้กับ “ผู้จะเติบโต” เป็นอนาคตแท้จริงของเลือดราชวงศ์

คืนนั้นเอง เมฆบดบังจันทร์ตลอดคืน ไม่มีแสงใดส่องผ่าน

แต่ในเงามืดของห้องหลวง มีร่างหนึ่งเปิดบันทึกที่มีคราบเลือดเล็ก ๆ อยู่ด้านใน

มือที่พลิกกระดาษนั้น…คือมือของหลี่ซือเฉิน

ในใจของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ มีคำเพียงหนึ่งวาบขึ้นมาอย่างเงียบงัน

“หลันเอ๋อร์…ครั้งนี้ อย่าปล่อยให้ใครฆ่าเจ้าซ้ำเป็นครั้งที่สอง”

More Chapters