เช้าตรู่ ณ ราชสภาหลวง
บรรยากาศมืดมัวราวมีหมอกบางคลุมใจทุกคน
ขุนนางหลายคนจับกลุ่มกระซิบ
บนโต๊ะไม้กลางห้องมีแผ่นไม้สี่เหลี่ยมขนาดฝ่ามือ
เขียนด้วยลายมือหวัดแต่คม
“บัญชีจัดซื้อหลวง ปีหลี่ที่ 7 — รายการเครื่องประดับหายไปนับพันตำลึง”
ไม่มีชื่อผู้ส่ง
ไม่มีตราราชสำนัก
แต่ทุกคนรู้ว่า ของแบบนี้ไม่มีทางโผล่ขึ้นมาเอง
⸻
ตำหนักฮวาหลาน
เซียนหลันกำลังรินชา
ปลายนิ้วยกถ้วยขึ้นแนบริมฝีปากอย่างสงบ
“ข้าไม่ได้บอกใครว่าข้าคือผู้ให้เอกสาร…”
“แต่ข้าก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้พวกเขาเปิดเผย”
หลิวเหมยหรงอยู่ข้างกาย นิ่งไปชั่วครู่
ก่อนกระซิบ
“พวกเขาจะไม่ไว้ใจท่าน…หากรู้ว่าท่านเล่นเกมแบบนี้”
เซียนหลันยิ้มเพียงบาง
“คนที่ ‘ไว้ใจง่าย’ คือคนที่ถูกหักหลังได้เร็วที่สุด”
⸻
ขุนนางสายอนุรักษ์ฝ่ายกุ้ยเฟยเริ่มขัดแย้งกันเอง
“เรื่องนี้สำนักคลังต้องรับผิดชอบ!”
“แต่ข้าจำได้ว่าท่านเองก็เคยเสนอให้ลดงบตรวจสอบเมื่อ 3 ปีก่อน!”
เวทีประชุมเริ่มร้อน
แม้ไร้เสียงตะโกน…แต่ทุกถ้อยคำคือหอกที่ฟาดกันกลางห้อง
ขุนนางบางคนเริ่มหันไปมองรัชทายาท
ผู้ที่นั่งสงบอยู่บนบัลลังก์รอง ไม่เอ่ยคำ ไม่แสดงสีหน้า
⸻
เวินอี้เฉินกระซิบ
“หากพระองค์ไม่ห้าม พวกเขาอาจลุกฮือ”
เฟิงอวี้หานเอ่ยเสียงเบา
“ให้เขาฮือเสียบ้าง…ไฟเงาเผาไม่เจ็บเท่าไฟเปิด”
“เมื่อไฟนี้เผาไปถึงชายเสื้อกุ้ยเฟย ข้าจะมีเหตุผลใช้เชือกดับ”
⸻
กลางตลาดเมือง
ใบไม้เขียนรายชื่อขุนนางบางคนถูก “ทำหล่น” โดยเด็กส่งของ
ผู้คนเริ่มพูดถึง “คนโกงกินในวังหลวง”
ชื่อของอดีตราชเลขาผู้เคยรับใช้พระชายาอี้เฟย…ถูกกล่าวถึงอีกครั้ง
คราวนี้ ในฐานะผู้ถูกสั่งให้เงียบ
⸻
ตำหนักกุ้ยเฟย
ซูเจินถือถ้วยชาช้า ๆ
“พวกเขากำลังเอาชื่อคนตายมาล้างความผิดของผู้หญิงคนนั้น…”
“ช่างกล้าดีนัก”
นางกำนัลข้างกายกระซิบ
“ต้องการให้จัดการข่าวลือในเมืองหรือไม่เพคะ?”
ซูเจินส่ายหน้า
“ไม่…ไฟนี้เพิ่งเริ่ม ถ้ารีบดับ คนจะสงสัยว่าข้ามีอะไรให้กลัว”
“รอให้มันเผา…แล้วค่อย ‘ฝนหลวง’ มาช่วย”
⸻
คืนนั้น – ศาลากลางสระ
เฟิงอวี้หานยืนพิงเสา
มองเงาจันทร์สะท้อนผิวน้ำ ข้างกายคือเวินอี้เฉิน
“เจ้าคิดว่าเซียนหลันต้องการอะไร?”
เวินอี้เฉินตอบ
“อำนาจ? หรือความจริง?”
เฟิงอวี้หานหัวเราะในลำคอ
“ข้าคิดว่านางไม่ได้ต้องการ ‘อำนาจ’
แต่นางต้องการให้ ‘ความจริง’ เป็นสิ่งที่ไม่มีใครกล้าลืม”
“ข้าควรกลัวนางหรือไม่?”
เวินอี้เฉินไม่ตอบ
เพียงยิ้มมุมปาก
“กลัว? ไม่…
แต่หากไม่จับมือกับนางตอนนี้ อาจต้อง ‘คุกเข่าขอมือ’ ทีหลังก็เป็นได้”
⸻
เซียนหลันเขียนจดหมายลับถึงเจียงซินหลัว
“ไฟที่ข้าจุด…ไม่ใช่เพื่อเผา
แต่เพื่อให้เงาทั้งหลาย ‘มีแสง’ ที่ส่องถึง”
เจียงซินหลัวอ่านแล้วนิ่งงัน
“หญิงผู้นี้…ไม่ได้ต้องการล้างแค้นอย่างเดียว”
“แต่นางกำลังวางหมากเพื่อ ‘เปลี่ยนกระดาน’”