Cherreads

Chapter 23 - ไฟที่ไม่ลุก แต่เผาได้

เช้าตรู่ ณ ราชสภาหลวง

บรรยากาศมืดมัวราวมีหมอกบางคลุมใจทุกคน

ขุนนางหลายคนจับกลุ่มกระซิบ

บนโต๊ะไม้กลางห้องมีแผ่นไม้สี่เหลี่ยมขนาดฝ่ามือ

เขียนด้วยลายมือหวัดแต่คม

“บัญชีจัดซื้อหลวง ปีหลี่ที่ 7 — รายการเครื่องประดับหายไปนับพันตำลึง”

ไม่มีชื่อผู้ส่ง

ไม่มีตราราชสำนัก

แต่ทุกคนรู้ว่า ของแบบนี้ไม่มีทางโผล่ขึ้นมาเอง

ตำหนักฮวาหลาน

เซียนหลันกำลังรินชา

ปลายนิ้วยกถ้วยขึ้นแนบริมฝีปากอย่างสงบ

“ข้าไม่ได้บอกใครว่าข้าคือผู้ให้เอกสาร…”

“แต่ข้าก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้พวกเขาเปิดเผย”

หลิวเหมยหรงอยู่ข้างกาย นิ่งไปชั่วครู่

ก่อนกระซิบ

“พวกเขาจะไม่ไว้ใจท่าน…หากรู้ว่าท่านเล่นเกมแบบนี้”

เซียนหลันยิ้มเพียงบาง

“คนที่ ‘ไว้ใจง่าย’ คือคนที่ถูกหักหลังได้เร็วที่สุด”

ขุนนางสายอนุรักษ์ฝ่ายกุ้ยเฟยเริ่มขัดแย้งกันเอง

“เรื่องนี้สำนักคลังต้องรับผิดชอบ!”

“แต่ข้าจำได้ว่าท่านเองก็เคยเสนอให้ลดงบตรวจสอบเมื่อ 3 ปีก่อน!”

เวทีประชุมเริ่มร้อน

แม้ไร้เสียงตะโกน…แต่ทุกถ้อยคำคือหอกที่ฟาดกันกลางห้อง

ขุนนางบางคนเริ่มหันไปมองรัชทายาท

ผู้ที่นั่งสงบอยู่บนบัลลังก์รอง ไม่เอ่ยคำ ไม่แสดงสีหน้า

เวินอี้เฉินกระซิบ

“หากพระองค์ไม่ห้าม พวกเขาอาจลุกฮือ”

เฟิงอวี้หานเอ่ยเสียงเบา

“ให้เขาฮือเสียบ้าง…ไฟเงาเผาไม่เจ็บเท่าไฟเปิด”

“เมื่อไฟนี้เผาไปถึงชายเสื้อกุ้ยเฟย ข้าจะมีเหตุผลใช้เชือกดับ”

กลางตลาดเมือง

ใบไม้เขียนรายชื่อขุนนางบางคนถูก “ทำหล่น” โดยเด็กส่งของ

ผู้คนเริ่มพูดถึง “คนโกงกินในวังหลวง”

ชื่อของอดีตราชเลขาผู้เคยรับใช้พระชายาอี้เฟย…ถูกกล่าวถึงอีกครั้ง

คราวนี้ ในฐานะผู้ถูกสั่งให้เงียบ

ตำหนักกุ้ยเฟย

ซูเจินถือถ้วยชาช้า ๆ

“พวกเขากำลังเอาชื่อคนตายมาล้างความผิดของผู้หญิงคนนั้น…”

“ช่างกล้าดีนัก”

นางกำนัลข้างกายกระซิบ

“ต้องการให้จัดการข่าวลือในเมืองหรือไม่เพคะ?”

ซูเจินส่ายหน้า

“ไม่…ไฟนี้เพิ่งเริ่ม ถ้ารีบดับ คนจะสงสัยว่าข้ามีอะไรให้กลัว”

“รอให้มันเผา…แล้วค่อย ‘ฝนหลวง’ มาช่วย”

คืนนั้น – ศาลากลางสระ

เฟิงอวี้หานยืนพิงเสา

มองเงาจันทร์สะท้อนผิวน้ำ ข้างกายคือเวินอี้เฉิน

“เจ้าคิดว่าเซียนหลันต้องการอะไร?”

เวินอี้เฉินตอบ

“อำนาจ? หรือความจริง?”

เฟิงอวี้หานหัวเราะในลำคอ

“ข้าคิดว่านางไม่ได้ต้องการ ‘อำนาจ’

แต่นางต้องการให้ ‘ความจริง’ เป็นสิ่งที่ไม่มีใครกล้าลืม”

“ข้าควรกลัวนางหรือไม่?”

เวินอี้เฉินไม่ตอบ

เพียงยิ้มมุมปาก

“กลัว? ไม่…

แต่หากไม่จับมือกับนางตอนนี้ อาจต้อง ‘คุกเข่าขอมือ’ ทีหลังก็เป็นได้”

เซียนหลันเขียนจดหมายลับถึงเจียงซินหลัว

“ไฟที่ข้าจุด…ไม่ใช่เพื่อเผา

แต่เพื่อให้เงาทั้งหลาย ‘มีแสง’ ที่ส่องถึง”

เจียงซินหลัวอ่านแล้วนิ่งงัน

“หญิงผู้นี้…ไม่ได้ต้องการล้างแค้นอย่างเดียว”

“แต่นางกำลังวางหมากเพื่อ ‘เปลี่ยนกระดาน’”

More Chapters