Cherreads

Chapter 1 - ความตายใต้ร่มบุปผา

ฤดูเหมันต์ของแคว้นหลี่ปีนี้หนาวเหน็บกว่าทุกปี หิมะขาวปุกปุยโปรยปรายปกคลุมทั่วลานตำหนักเย็น กลีบดอกเหมยสีเลือดที่ผลิบานเพียงไม่กี่ดอกพลันร่วงหล่นราวกับร่ำไห้

กลางลานว่างเปล่า บนลานศิลาเย็นเฉียบจนกระดูกแทบแตกซ่าน เด็กสาวในชุดผ้าแพรบางคุกเข่าอยู่ผู้เดียว ผ้าคลุมบ่าขาดวิ่น เศษหิมะเกาะตามปลายผมที่พันกันยุ่งเหยิง

“เซียนหลัน” เจ้าหญิงลำดับที่สี่แห่งแคว้นหลี่

ลูกของฮ่องเต้กับพระชายาที่สิ้นพระชนม์แต่เล็ก

วันนี้…นางไม่ใช่เจ้าหญิง

แต่เป็นเพียงเด็กสาวที่ถูกสั่งลงโทษในข้อหา “ลอบวางยาองค์ชายซูเหยียน” รัชทายาทองค์ปัจจุบัน

ข้อหาเหลวไหลที่ไม่มีใครแม้แต่จะไต่สวน

เพียงเพราะผู้กล่าวหาคือ “กุ้ยเฟยซูเจิน” พระสนมเอกผู้มีอำนาจล้นวังหลัง

แม่เลี้ยงที่อุปการะนางมาตั้งแต่เยาว์วัย—และเป็นมารแท้จริงในคราบนางฟ้า

เสียงฟาดของแส้หวายดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เซียนหลันกลับไม่ร้องสักคำ

แม้เลือดจะไหลซึมจากแผ่นหลังจนเปื้อนหิมะเป็นวงกว้าง

“หากเจ้าไม่ผิด เหตุใดจึงต้องหลบซ่อนเข็มพิษใต้หมอน?”

เสียงของกุ้ยเฟยเอ่ยอย่างสงบนิ่ง แต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสะใจ

“หม่อมฉันไม่เคย… ไม่เคยแม้แต่จะสัมผัสมัน…”

เซียนหลันพยายามอธิบาย แต่เสียงก็แหบพร่า น้ำตาร่วงจากดวงตาแดงก่ำ

เงาร่างสูงโปร่งของกุ้ยเฟยย่อตัวลงกระซิบชิดใบหูเธอ ราวกับกลัวว่าหิมะจะได้ยิน

“เจ้าผิดที่เกิดมา—และผิดที่เสด็จพ่อเจ้ารักเจ้าเกินไป”

“ข้าจะทำให้เขาเกลียดเจ้าจนลืมว่าเจ้าเคยเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน”

นางหัวเราะแผ่วเบา คล้ายเสียงดอกไม้แห้งแตกร้าว

เสียงฝีเท้าทหารเวรที่หายไปจากลานในยามวิกาลคือคำยืนยัน—ไม่มีใครมาช่วย

คืนนี้ หงส์น้อยจะกลายเป็นศพเย็นชืดไร้ผู้เห็นใจ

ในวินาทีสุดท้าย ก่อนสติจะเลือนราง เซียนหลันหันไปมองทิศตะวันออก—ทิศของตำหนักหลวง

สายตาที่เปี่ยมความหวังว่าสักวัน เสด็จพ่อจะเชื่อในความบริสุทธิ์ของลูกหญิงคนนี้…

แต่ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีราชองค์รักษ์ ไม่มีแสงตะเกียงจากตำหนักใหญ่

มีเพียงความมืด กับเสียงของหิมะตกกระทบร่างอันเย็นชา

“เสด็จพ่อ…ข้ายังไม่ทันได้บอกท่านว่า ข้ารักท่านมากเพียงใด…”

ร่างของเจ้าหญิงเซียนหลันทรุดลงในหิมะขาว

ทิ้งไว้เพียงรอยเลือด สีแดงสดที่แต้มลงบนฉากฟ้าขาวของค่ำคืนเงียบงัน

More Chapters