English Version:
Wittawin glanced at his wristwatch and tilted his head up. His right hand twisted the throttle, sending power to his motorcycle as it shot forward.
Less than fifteen minutes remained to reach his appointment with the IT director at Kunanon Brewery, one of the country's top alcohol manufacturers.
Today, Wittawin needed to fix issues with the network extension system his company had installed for Kunanon last month. The company's technicians had attempted repairs multiple times, but problems persisted. He'd have to handle this himself.
Past the intersection, the road narrowed to two lanes toward the brewery company. Traffic was light today. Wittawin weaved past car after car until he found himself trapped behind a luxurious red sports car of an unfamiliar make.
Imported car. Strange design he'd never seen before. Cruising at moderate speed but hogging the road. No way to pass.
Wittawin leaned right to gauge the distance of oncoming traffic in the opposite lane, then checked his rearview mirror to ensure no one was overtaking him.
The young engineer shifted gears and gunned the throttle. But suddenly, the sports car swerved right to pass a motorcycle hugging the left shoulder.
Wittawin's timing was ruined. He had to slow down for oncoming traffic. After that, he tried overtaking again. No luck this time either—the sports car accelerated. He accelerated too, attempting to pass repeatedly, but couldn't get by.
Wittawin's frustration mounted; he needed to move faster than this. The sports car seemed to be steadily increasing speed as well.
What is this, a race?
Wittawin flashed his headlight as a signal, but the sports car's owner showed no interest in yielding. Wittawin tried overtaking once more, this time laying on the horn.
For a split second, he glimpsed a young man in a black suit behind the wheel—sunglasses on, driving one-handed. Wittawin gunned it full throttle, but the sports car accelerated to match. Now Wittawin was certain the driver was deliberately racing him.
Fine. Let's race then. A luxury car worth over ten million versus a motorcycle—which will be faster?
Wittawin caught sight of a black sticker on the sports car's rear window reading "Playboy Association of Thailand."
A playboy who's also a road hog.
Wittawin eased off the throttle and veered left, watching ahead with careful attention while expertly calculating distances. Then he accelerated to maximum speed, gunning his trusty bike to squeeze past on the left.
Just as they approached the intersection where he'd turn onto the private road leading to Kunanon Brewery, the young engineer made a split-second decision. He shot his capable machine ahead of the luxury sports car and darted across the road, making a sharp right turn onto the company's access road.
The screech of brakes echoed behind him. The flame-red sports car had turned right as well, but had to slow down when crossing to the other side due to poor timing. Its right door scraped against a trash can beside a utility pole.
Wittawin slowed his motorcycle to a stop and turned to watch the sports car briefly. He gave a slow nod, then revved his engine and disappeared.
He'd won. This time, he'd won. A hair's-breadth victory that would have his friend Pamorn, who sat working in the office, complaining loudly about reckless driving.
Usually I'm not reckless. But that guy was asking for it, hogging the road like that. Then thinking he could race me. That should teach him a lesson for several days. Wittawin smirked.
Teeradon slapped his steering wheel in fury—not because his car had scraped the trash can beside the utility pole, but because he'd lost to that motorcycle daredevil who'd deliberately raced him from the intersection. Worse still, the rider had stopped, turned back to mock him.
If I weren't late, I'd have gunned it after him for payback.
While reversing his car, his phone rang. Teeradon pressed the button on his steering wheel to answer. His secretary's voice immediately filled the air.
"Where are you? You're five minutes late."
"Toey, just five minutes. Why are you calling so urgently?" Teeradon's voice was curt.
"If you don't reach the company gate within five minutes, it means you'll be at least ten minutes late for the meeting. Because you still have to arrive, park the car, walk in, and then—"
"Three more minutes to the company gate. I'll hurry to park, hurry to walk," Teeradon said sarcastically. "Oh, and I need to stop by the restroom for one more minute. You can do the math yourself on how late I'll be. Tell the meeting to wait. Don't end it before I get there. And don't go reporting to the old man about this."
Teeradon ended the call without waiting for a response. Toey, his secretary who served as both confidant and tormentor, habitually rushed him whenever he was late for work. Most importantly, he was his father's insider, assigned to "help" supervise and ensure he worked according to his old man's wishes. Hence the nickname "Two-Headed Bird."
The moment Teeradon walked into the office, the "Two-Headed Bird"—whose hair was gelled into spikes today—immediately stood up and approached with a file folder, explaining work matters as if he'd memorized everything.
"Let me catch my breath first, Toey." Teeradon glanced at the file and walked into his office.
"Fifteen minutes now," Toey pouted, still holding out the file since his boss refused to take it.
"I'm truly pissed. Never been this pissed before." Teeradon walked to his desk, muttering complaints. "And why isn't the air conditioning cold? Hasn't it been on since morning?"
"I turned it on as soon as I arrived. Seven forty-five until now—exactly one full hour. It's not cold because you're overheated. Look, you're sweating through everything." After speaking, the capable secretary offered tissues, but Teeradon ignored them. So he made a move to wipe for him, but his boss turned away, coincidentally looking out the window and freezing at something he saw.
"Mmm, standing still like this is perfect." Toey managed to dab the sweat until his boss stayed put. He was surprised that Teeradon remained motionless—normally, his young boss never stayed still long enough for him to help with anything.
"What is it?" Toey leaned closer, trying to see what his boss was looking at.
"Whose motorcycle is that?" Teeradon's voice was intense.
"It's a motorcycle."
"I know that. I wasn't asking what type of vehicle it is. Obviously, with two wheels like that, it couldn't be a sedan. I asked whose it is. Didn't you hear the question?" Teeradon snapped.
"Wait a moment. I'll go find it out for you." Toey nodded and made to leave, but turned back to ask his curious boss, "Do you want to know right now, or if it's not urgent, can you wait for an answer after the meeting?"
Teeradon made a hmm-ing sound in his throat at his secretary's sarcasm. He extended his hand and said curtly, "File," flicking his finger to signal hurry up.
The young secretary handed over the important documents he'd prepared since yesterday afternoon, then followed urgently as his boss strode out immediately after receiving the file.
"For this meeting, the only acceptable answers are yes, no, and okay. Your father doesn't want any delays." Toey "assigned work" to his young boss.
"Thanks for being my whispering demon," Teeradon replied flatly. "Why don't he just attend the meeting himself?"
"He's not available. He has to play golf with the deputy prime minister."
"Father gets to play golf while his son has to attend meetings. This world isn't fair." Teeradon sighed, then gave a special order in an intense voice. "Find out who owns that motorcycle. Once you know, have the personnel manager come see me."
"The title has been changed to Director of Human Resources already," Toey replied with a smile, deliberately teasing his boss, who made another irritated hmm-ing sound before walking away from the office door.
Thai Version:
วิธวินท์เหลือบตามองนาฬิกาข้อมือแล้วเงยหน้าขึ้น มือขวาบิดเร่งความเร็วส่งพลังให้มอเตอร์ไซด์คู่ชีพทะยานไปข้างหน้า เขามีเวลาเหลือเพียงไม่ถึงสิบห้านาทีต้องไปให้ถึงตามนัดกับผู้อำนวยการแผนกคอมพิวเตอร์ของบริษัท คุณานนท์บริวเวอรี่ บริษัทผลิตเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์อันดับต้นๆ ของประเทศ
วันนี้วิธวินท์ต้องแก้ไขระบบเครือข่ายส่วนขยายระบบใหม่ซึ่งบริษัทคุณานนท์ได้ว่าจ้างให้บริษัทของเขาทำการติดตั้งเมื่อเดือนที่แล้วและเกิดมีปัญหาขึ้นมา ช่างของบริษัทแก้ไขแล้วหลายครั้งแต่ก็ยังเป็นปัญหาอยู่ เขาจึงต้องไปจัดการเอง
ผ่านสี่แยก ถนนซึ่งมุ่งหน้าไปยังบริษัทคุณานนท์เปลี่ยนเป็นถนนเดินรถเพียงสองช่องทาง วันนี้การจราจรค่อนข้างโล่ง วิธวินท์แซงรถยนต์คันแล้วคันเล่า จนกระทั่งมาจ่อท้ายรถสปอร์ตสีแดงหรูหราคันหนึ่งซึ่งเขาไม่รู้จักยี่ห้อ
รถนอก ทรงแปลกประหลาดไม่เคยเห็น ขับความเร็วปานกลาง แต่ขวางถนนอยู่ จะแซงก็แซงไม่ได้
วิธวินท์เอียงศรีษะมองออกไปทางด้านขวาของรถสปอร์ตหรูเพื่อดูระยะห่างของรถในช่องทางอีกด้านที่วิ่งสวนมา แล้วเหลือบตามองกระจกมองหลังเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรถกำลังจะแซงเขา
วิศวกรหนุ่มจึงเปลี่ยนเกียร์แล้วบิดเร่งความเร็ว แต่ทันใดนั้น รถสปอร์ตก็ขยับเบี่ยงออกทางด้านขวาเพราะเร่งแซงจักรยานยนต์ซึ่งวิ่งอยู่ชิดถนนด้านซ้าย วิธวินท์เสียจังหวะ ต้องลดความเร็วลงเพราะมีรถสวนทาง หลังจากนั้น จึงแซงอีกครั้ง คราวนี้ไม่สำเร็จอีก รถสปอร์ตเร่งความเร็วขึ้น เขาเร่งตาม พยายามแซงครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังแซงไม่ได้ วิธวินท์เริ่มอารมณ์เสียเพราะต้องการไปให้ได้เร็วกว่านี้ ส่วนรถสปอร์ตก็ดูเหมือนจะเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกัน
จะแข่งหรือยังไงวะ
วิธวินท์กะพริบไฟหน้ารถส่งสัญญาณ แต่เจ้าของรถสปอร์ตยังไม่สนใจหลีกทางให้ วิธวินท์จึงแซงอีกครั้งแล้วบีบแตรเสียงดัง
เสี้ยววินาที เขาเห็นชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเป็นคนขับ สวนแว่นกันแดด ขับรถมือเดียว วิธวินท์บิดเร่งความเร็วเต็มที่ แต่รถสปอร์ตก็เร่งความเร็วตาม คราวนี้วิธวินท์มั่นใจแล้วว่าเจ้าของรถจงใจแข่งกับเขา
เอาสิ มาแข่งกันหน่อย รถหรูราคาสิบกว่าล้านกับมอเตอร์ไซด์คันไหนจะเร็วกว่ากัน
วิธวินท์เหลือบมองกระจกหลังของรถสปอร์ต เห็นสติกเกอร์สีดำแปะอยู่มีข้อความว่า 'สมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทย'
เจ้าชู้แล้วยังกวนอารมณ์อีกด้วย
วิธวินท์เร่งลดความเร็วลงแล้วเบี่ยงออกด้านซ้าย จับตามองข้างหน้าด้วยความระมัดระวังและกะระยะห่างด้วยความช่ำชอง จากนั้นเร่งความเร็วถึงขีดสุด ตะบึงรถคู่ชีพเบียดแซงขึ้นทางด้านซ้าย และเป็นจังหวะใกล้ถึงทางแยกที่จะเลี้ยวไปยังถนนส่วนบุคลลซึ่งแยกเข้าบริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่ วิศวกรหนุ่มตัดสินใจชั่วเสี้ยววินาที ทะยานมอเตอร์ไซด์คันเก่งปาดหน้ารถสปอร์ตหรู แล้วพุ่งข้ามถนนเลี้ยวขวาเข้าถนนที่มุ่งตรงเข้าไปยังบริษัท
เสียงห้ามล้อดังลั่น รถสปอร์ตสีเพลิงคันนั้นเลี้ยวขวาเช่นกัน แต่ต้องชะลอเมื่อข้ามถนนมาถึงอีกฟากเพราะกะจังหวะผิด ประตูด้านขวาเบียดกับถังขยะข้างเสาไฟฟ้า
วิธวินท์ชะลอจักรยานยนต์แล้วจอด หันไปมองรถสปอร์ตคันนั้นชั่วขณะ ก้มศีรษะให้ช้าๆ แล้วเร่งเครื่องหายไป
เขาชนะ งานนี้เขาชนะ แซงได้แบบหวุดหวิด แบบที่ภมรเพื่อนของเขาซึ่งนั่งทำงานอยู่ในสำนักงานต้องบ่นเสียยกใหญ่ว่าขับรถเสี่ยงอันตราย
ปกติก็ไม่เสี่ยงหรอก แต่หมั่นใส้ผู้ชายคนนั้น เกะกะขวางทางอยู่ได้ แล้วนี่คิดจะแข่งกับเขา โดนไปแบบนั้นคงเข็ดไปหลายวัน
ธีรดนย์ตบพวงมาลัยอย่างฉุนเฉียว ไม่ใช่เพราะโกรธที่รถตัวเองเบียดกับถังขยะข้างเสาไฟฟ้า แต่เพราะแพ้สิงห์มอเตอร์ไซด์ที่จงใจซิ่งแข่งเขามาตั้งแต่ผ่านสี่แยก หน้ำซ้ำ ยังจอดรถ หันมาทำท่าเยาะเย้ยเขาอีกต่างหาก
นี่ถ้าไม่ก้นสวย เขาเป็นได้เร่งเครื่องตามเบียดคืนแล้ว
ขณะที่กำลังขยับถอยรถ โทรศัพท์ก็ดัง ธีรดนย์กดปุ่มบนพวงมาลัยเพื่อรับสาย เสียงเลขานุการของเขาดังขึ้นทันที
"อยู่ไหนครับ สายห้านาทีแล้ว"
"คุณเต้ย แค่ห้านาที ทำไมรีบโทรมาตาม" ธีรดนย์เสียงห้วน
"ถ้าห้านาทีคุณยังมาไม่ถึงประตูบริษัท ก็หมายความว่าเข้าประชุมสายเกินสิบนาทีเป็นอย่างน้อย เพราะกว่าจะมาถึง กว่าจะจอดรถ กว่าจะเดินเข้ามา กว่าจะ..."
"อีกสามนาทีถึงประตูรั้วบริษัท เดี๋ยวจะรีบจอดรถ รีบเดิน" ธีรดนย์ประชด "อ้อ ขอแวะห้องน้ำอีกหนึ่งนาทีนะ รวมแล้วผมจะสายเท่าไหร่ก็บวกเลขเอาเองก็แล้วกัน บอกที่ประชุมให้รอด้วย อย่าเพิ่งเลิกประชุมซะก่อน แล้วก็ไม่ต้องไปรายงานให้เจ้าคุณพ่อฟังล่ะ"
ธีรดนย์ตัดสายสนทนาโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ เต้ย เลขานุการของเขาที่เป็นเสมือนคู่ใจและคู่กัดในเวลาเดียวกันชอบเร่งเขาอยู่เป็นประจำเวลาไปทำงานสาย และที่สำคัญ เป็นคนสนิทของพ่อที่ได้รับมอบหมายมาให้ 'ช่วย' กำกับดูแลเขาให้ทำงานตามที่พ่อต้องการ จนต้องตั้งฉายาให้ว่า 'นกสองหัว'
ทันที่ที่ธีรดนย์เดินเข้าไปในออฟฟิส 'นกสองหัว' ที่วันนี้เซ็ตผมจนหัวตั้งก็รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาพร้อมยื่นแฟ้มให้แล้วอธิบายเรื่องงานให้ฟังราวกับท่องจำจนขึ้นใจ
"ขอหายใจก่อนนะเต้ย" ธีรดนย์มองแฟ้มแล้วเดินเข้าห้องทำงาน
"สิบห้านาทีแล้วนะครับ" เต้ยทำหน้ามุ่ย มือยังยื่นแฟ้มให้เจ้านายเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมรับไปเสียที
"เจ็บใจจริงๆ ไม่เคยเจ็บใจแบบนี้มาก่อน" ธีรดนย์เดินไปยังโต๊ะทำงานพลางบ่นพึมพำ "แล้วทำไมแอร์มันไม่เย็น ไม่ได้เปิดเอาไว้ตั้งแต่เช้าหรือ"
"มาถึงก็เปิดเลยครับ เจ็ดโมงสี่สิบห้า จนถึงตอนนี้ก็หนึ่งชั่วโมงเต็มพอดี ที่ไม่เย็นเพราะคุณร้อนมาต่างหาก ดูซิ เหงื่อซึมไปหมดเลย" พูดเสร็จ เลขานุการคนเก่งก็ยื่นกระดาษเช็ดหน้าให้ แต่ธีรดนย์ไม่สนใจ อีกฝ่ายเลยทำท่าจะเช็ดให้ ทว่า เจ้านายเอียงหน้าหนี ตามองออกไปนอกหน้าต่างโดยบังเอิญ และยืนนิ่งเพราะเห็นอะไรบางอย่าง
"อืม ยืนอยู่นิ่งๆ แบบนี้ล่ะดีแล้ว" เต้ยซับเหงื่อให้เจ้านายจนได้ แต่กลับแปลกใจที่อยู่เฉยๆ ธีรดนย์ก็นิ่ง ปกติเจ้านายหนุ่มไม่เคยนิ่งให้เขาทำอะไรได้สะดวก
"อะไรครับ" เต้ยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ พยายามมองจุดที่เจ้านายมอง
"รถใคร" ธีรดนย์ถามเสียงเข้ม
"รถมอเตอร์ไซด์สิครับ"
"รู้แล้ว ผมไม่ได้ถามว่ารถอะไร เห็นสองล้อแบบนั้นมันคงเป็นรถเก๋งไปไม่ได้หรอก ผมถามว่ารถใคร ไม่ได้ฟังที่ถามหรือไง" ธีรดนย์ดุ
"รอสักครู่นะครับ จะไปสอบถามมาให้" เต้ยพยักหน้าแล้วทำท่าจะผละจากไป แต่หันกลับมาถามคนที่อยากรู้ว่า "อยากรู้ตอนนี้เลยไหมครับ หรือถ้าไม่ด่วน รอรับคำตอบหลังประชุมได้หรือเปล่า"
ธีรดนย์ทำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอเพราะโดนคุณเลขานุการประชด เขายื่นมือออกไปพร้อมพูดสั้นๆ ว่า "แฟ้ม" แล้วกระดิกนิ้ว ส่งสัญญาณเร่งว่า 'เร็วๆ เข้า'
เลขานุการหนุ่มยื่นของสำคัญที่เตรียมเอาไว้ให้แล้วตั้งแต่บ่ายวานนี้ให้เจ้านายแล้วเดินตามอย่างเร่งรีบเพราะอีกฝ่ายก้าวเท้ายาวๆ ออกไปทันทีที่ได้รับแฟ้มเอกสาร
"การประชุมครั้งนี้คำตอบคือเยสโนโอเคเท่านั้นนะครับ งานนี้คุณพ่อไม่อยากให้ยืดเยื้อ" เต้ย 'มอบหมายงาน' เจ้านายหนุ่ม
"ขอบคุณสำหรับการเป็นพรายกระซิบ" ธีรดนย์ตอบกลับเสียงเรียบ "ทำไมไม่มาประชุมเองซะเลย"
"ท่านไม่ว่าง ต้องไปตีกอล์ฟกับรองนายกฯ"
"พ่อได้ไปตีกอล์ฟ แต่ลูกชายต้องเข้าประชุม โลกนี้ไม่ยุติธรรม" ธีรดนย์ถอนหายใจ แล้วหันมาสั่งงานพิเศษด้วยเสียงเข้ม "หาตัวมาให้ได้ว่าใครเป็นเจ้าของมอเตอร์ไซด์คันนั้น พอรู้เรื่องแล้วสั่งให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลมาหาผม"
"เขาเปลี่ยนชื่อเป็นผู้อำนวยการฝ่ายทรัพยากรมนุษย์แล้วครับ" เต้ยตอบยิ้ม จงใจแกล้งยั่วเจ้านายที่ทำเสียงฮึ่มฮั่มอย่างขัดใจอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินลับหายไปจากประตูหน้าห้อง