Ben kimim?"
Sanırım... En çok merak eden benim.
Benim sadece bir ismim var. Aren.
Gerisi... bulanık anılar, pis sokaklar, aç bir mide ve çok fazla sessizlik.
Yalnızlık bir duygu değildir.
Yaşadığınız tek şey bu olduğunda, o sizin "hayatınız" haline gelir.
Eğer biri size yalnız olduğunuzu söylüyorsa ve siz de bunu anlıyorsanız, evet, yalnızsınızdır.
Ama biri sana "acıyorum" diyorsa ve sen hala içten içe gülümsüyorsan...
O zaman her şeye alışmışsın demektir.
Terk edildiğimi hatırlamıyorum.
Ama… Nasıl bir his olduğunu çok iyi biliyorum.
Doğumumla ilgili lanetin bile farkındayım .
"O gece doğdum. O lanet gecede. Ama kayıtlara göre... 667 sabahıydı."
Sadece bir dakika.
"Lanetli" olarak yaftalanmaya bir dakika kaldı...
Ya da öyle sanıyorlardı.
Keşke "yıllar geçti" diyebilseydim.
Ama bana göre her gün aynıydı.
Açlığın rengi.
Pas rengi.
Kanın rengi.
Çöpün yanında büyümedim, çöpün içinde yürümeyi öğrendim.
Yağmurdan korunmak için sığınak bulamadım, onu içmeyi öğrendim.
Ben çalmayı öğrenmedim, kaçmayı öğrendim.
Dayak yerken nefes almamayı, ağlamamayı, çenemi sıkmayı öğrendim.
Ama bir gün...
"Sadece bir parça ekmek... Yemin ederim." Tek istediğim tek bir parça ekmekti, yoksa açlıktan ölürdüm. Midemde kocaman bir delik vardı.
Kuru dudaklardan fısıldanan yeminler seni doyurmaz.
Yine de elim pencereye uzandı.
Ekmek sıcaktı.
Kokusu baş döndürücüydü.
Ama tam onu yakalayacakken biri arkamdan yakaladı.
Ben kavga etmedim.
Koşamadım.
İlk darbe sırtıma geldi.
Sonra bacağım.
Sonra yanağım.
Sonra...hiçbir şey.
Uyandığımda... bir kadın bana bakıyordu.
Adı Ylaé'ydi.
Yüzü solgundu ama güzeldi.
Sesi yumuşak ama bir o kadar da güçlüydü.
Yüzümdeki kanı sildi.
Dudaklarıma dokunduğunda parmakları titremiyordu.
"Artık güvendesin" dedi.
Ama güvenli kelimesi o kadar yabancıydı ki ne demek istediğini anlamadım.
Beni bir eve götürdü.
İlk defa sıcak bir şey giydim.
İlk defa karnım tok uyandım.
İlk defa uyanmak için bir sebebim vardı.
Evde çok sayıda kadın vardı.
Kimisi beni sevdi, saçımı okşadı.
Kimisi kıskanıyordu, kimisi gülümsememden nefret ediyordu.
Ama ben oradaydım.
Ben temizledim.
Ben yiyecek taşıdım.
Kapıları kapattım.
Ama müzik…
Müzik başka bir şeydi.
Ylaé bana bir flüt verdi.
İlk başta onu dimdik tuttum.
Ama sonra... ellerim kendiliğinden hareket etmeye başladı.
Müzik, konuştuğum ilk dil oldu.
Ve herkes... beni onun aracılığıyla tanıdı.
"Aren en iyi müzisyenimiz oldu," demişti Ylaé bir keresinde. "Bu gece sana özel bir konuk gönderiyorum. En iyimiz olduğun için seni seçtim Aren. Başarırsan, artık temizlik yapmak zorunda kalmayacaksın."
Bana gülümsedi.
Gözleri parladı.
İnanmak istedim.
Ona güvenmek istiyordum.
O gün saçımı taradı.
Tırnaklarımı temizledim.
Ellerimin çatlaklarına krem sürdüm.
"Ellerin acıyor olmalı…"
"Ama bugün sadece seni dinleyecekler."
İnandım.
Gerçekten mutlu oldum.
Çünkü temizlik… acı vericiydi.
Ellerim kanıyordu, tırnak diplerim sızlıyordu.
Bugün sadece müzik çalacağım.
Odaya girdiğimde adam oturuyordu.
Yaşlıydı.
Uzun.
Ve gözleri... çok karanlıktı.
"Oyna" dedi.
Ben de oynadım.
Flütü kavradım ve melodinin akmasına izin verdim.
Gözyaşlarımı notlarla bastırdım.
Şarkı bitince flütümü bıraktım.
Tam çıkmak üzereyken... kapıyı kilitledi.
" Bunu dinlemek için para ödediğimi mi sanıyorsun ?"
Gözlerim büyüdü.
Yaklaştı.
Kollarımdan tuttu.
Ve o an...
İçimde bir şey kırıldı.
Yılların sessizliği çığlığa dönüştü.
Korku öfkeyle birleşti.
Titreyen dizlerim kaskatı kesildi.
"Hayatta kalmalıyım."
Ama bu... başka bir şeydi.
Bir şeyler değişiyordu.
O zamanlar bunun ne olduğunu bilmiyordum.
Ama kalbim o kadar hızlı atıyordu ki sanki bir şey...
uyanıyordu.
Ve o an…
Aren'in hikayesi artık başlıyordu.
Ama bu, başka bir gecenin kanıyla yazılacaktı.
"Ben Aren'im. Ve bir kez kurtulmuş olsam bile... beni bir daha kimse kurtaramayacak."